Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου 2015. Οπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα έφτασα στο κέντρο της Αθήνας για να πάω στο γραφείο μου.
Στο δρόμο, αριστερά και δεξιά, παιδιά με τα τρίγωνα στα χέρια μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά και ψάλλουν τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Συνηθισμένη εικόνα για παραμονή του νέου έτους. Αυτό όμως που ακολούθησε ομολογώ πως δεν το περίμενα!
Μια παρέα παιδιών συναντάει έναν ανάπηρο άστεγο, στο πεζοδρόμιο ενός πολύ κεντρικού δρόμου. Τον γνωρίζω και εγώ πολύ καλά εδώ και αρκετά χρόνια. Τα παιδιά τον πλησιάζουν και του προσφέρουν χρήματα που μάζεψαν από τα κάλαντα. Αυτός αρνείται να τα δεχτεί αλλά τα παιδιά είναι επίμονα και τον προτρέπουν να πάρει αυτό που του δίνουν.
Tη συνέχεια δεν την ξέρω γιατί δεν ήθελα ούτε να παρέμβω, ουτέ να ικανοποιήσω κάποια περιέργεια, μου αρκούσε που είδα παιδιά με αγνότητα ψυχής ίσως άγνωστης στους περοσσότερους από εμάς. Θέλω να μοιραστώ με εσάς το στιγμιότυπο που πραγματοποιήθηκε μπροστά στα μάτια μου. Συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά αλλά και στούς γονείς τους, επειδή τα έμαθαν να ενδιαφέρονται όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για το συνάνθρωπο τους. Για μένα ήταν ένα <<δώρο>> αυτό που έζησα εκείνα τα λίγα λεπτά, γιατί με έκανε να ελπίζω ότι υπάρχει συνέχεια και ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει ανθρωπιά σε αυτή τη χώρα.
Κώστας Καραμεσίνης
Στο δρόμο, αριστερά και δεξιά, παιδιά με τα τρίγωνα στα χέρια μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά και ψάλλουν τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Συνηθισμένη εικόνα για παραμονή του νέου έτους. Αυτό όμως που ακολούθησε ομολογώ πως δεν το περίμενα!
Μια παρέα παιδιών συναντάει έναν ανάπηρο άστεγο, στο πεζοδρόμιο ενός πολύ κεντρικού δρόμου. Τον γνωρίζω και εγώ πολύ καλά εδώ και αρκετά χρόνια. Τα παιδιά τον πλησιάζουν και του προσφέρουν χρήματα που μάζεψαν από τα κάλαντα. Αυτός αρνείται να τα δεχτεί αλλά τα παιδιά είναι επίμονα και τον προτρέπουν να πάρει αυτό που του δίνουν.
Tη συνέχεια δεν την ξέρω γιατί δεν ήθελα ούτε να παρέμβω, ουτέ να ικανοποιήσω κάποια περιέργεια, μου αρκούσε που είδα παιδιά με αγνότητα ψυχής ίσως άγνωστης στους περοσσότερους από εμάς. Θέλω να μοιραστώ με εσάς το στιγμιότυπο που πραγματοποιήθηκε μπροστά στα μάτια μου. Συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά αλλά και στούς γονείς τους, επειδή τα έμαθαν να ενδιαφέρονται όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για το συνάνθρωπο τους. Για μένα ήταν ένα <<δώρο>> αυτό που έζησα εκείνα τα λίγα λεπτά, γιατί με έκανε να ελπίζω ότι υπάρχει συνέχεια και ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει ανθρωπιά σε αυτή τη χώρα.
Κώστας Καραμεσίνης
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.