Χορευτές και λάτρεις της πλούσιας, ανεκτίμητης ελληνικής παράδοσης, από κάθε γωνιά της Ελλάδας μας, από την Κύπρο, από την Ευρώπη με Έλληνες που ζουν εκεί αλλά και ξένους που θαυμάζουν την Ελλάδα και τις παραδόσεις της, συγκεντρώθηκαν όλοι εδώ, σε αυτόν τον τόπο, για να διδαχτούν, να διασκεδάσουν, να ανακαλύψουν. Όχι μόνο τους χορούς, αλλά οτιδήποτε τους συνοδεύει, την ιστορία τους που ξεκινάει από εποχές αλλοτινές, τα τραγούδια, τα έθιμα, τις φορεσιές, την λεβεντιά, την έκφραση, το ύφος, το στήσιμο του κορμού, τα τσαλίμια των πρωτοχορευτών, τον τρόπο που η πρωτοχορεύτρια κρατάει το μαντίλι και που διαφέρει από τόπο σε τόπο. Αλλού κουνιέται ζωηρά, χαρούμενα, μπερδεύεται ανάμεσα στα δάχτυλα, και αλλού το χέρι το οδηγεί σε κίνηση μετρημένη, κιμπάρικια, αρχοντική. Συγκινητική και πολύτιμη η παρουσία την τελευταία ημέρα των σεμιναρίων, εκείνων των παλιών, των ηλικιωμένων ντόπιων κατοίκων, που χόρεψαν και τραγούδησαν και είπαν ιστορίες. Λεβέντες και λεβέντισσες, μέχρι και ογδόντα οκτώ ετών, να τους βλέπεις να χορεύουν και να κάνουν βαθιά καθίσματα σαν να’ ταν νιοι, κοροϊδεύοντας τα γερασμένα κόκαλα, να διδάσκουν το σημαντικότερο: ότι η ψυχή δεν γερνάει ποτέ!
Όλοι όσοι ήμασταν εκεί, και το πρωί παρακολουθούσαμε τα σεμινάρια με τους χοροδιδάσκαλους που μας μεταδίδανε τις γνώσεις τους, αδημονούσαμε πότε θα έρθει το βράδυ, η ώρα του γλεντιού, να εφαρμόσουμε αυτά που μάθαμε, να «λυθούν» τα πόδια, τα χέρια, όλο το σώμα, αλλά και το πνεύμα, η ψυχή, να επιδοθούμε με περίσσιο ζήλο στους ρυθμούς των οργανοπαικτών που παίζανε για όλους εμάς.
Και τι να πει κανείς για τους ανθρώπους που χάρη σε αυτούς μπορέσαμε και ζήσαμε αυτή την εμπειρία. Ο χοροδιδάσκαλος μας, ο Πέτρος Σέλκος, η ψυχή του σεμιναρίου, που εδώ και 17 χρόνια το διοργανώνει στο Λουτράκι Αριδαίας, πρεσβευτής πολιτισμού αυτού του τόπου, αφορμή ο ίδιος του, να γεμίσει η περιοχή με τόσους επισκέπτες. Ένας άνθρωπος που το μόνο που θα ακούσεις γι αυτόν, είναι καλά και συγκινητικά λόγια. Και όπως είπε μια Γερμανίδα φίλη, ο Πέτρος ο Σέλκος έχει αυτή την μοναδική ικανότητα μέσω του χορού και της παράδοσης, να ενώνει λαούς, ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους, που αν δεν ήταν αυτός, μπορεί και να μην συναντιόνταν ποτέ.
Μαζί του, ο άλλος χοροδιδάσκαλος, ο Γιάννης Γκιώσης, (πόσοι άραγε δεν θέλουν να του μοιάσουν, πόσοι δεν «κλέβουν» τις κινήσεις του και τα ιδιαίτερα τσαλίμια του;). Μόνο αν τους δεις αυτούς τους δυο να διδάσκουν μαζί, θα καταλάβεις, ότι εκτός από το μεράκι τους και την αγάπη τους για τον χορό και την παράδοση, εκτός από την τόσων χρόνων φιλία τους και κουμπαριά τους, τους ενώνει κάτι πιο βαθύ, που τους κάνει ένα μοναδικό δίδυμο και που σε αυτό θαρρώ πως οφείλουν τις πάντα επιτυχημένες διοργανώσεις τους. Γιατί όταν κάνεις κάτι με συνεννόηση και σεβασμό προς τον άλλον, πάντα πετυχαίνεις!
Βοηθός ακούραστος και ο γιος του Πέτρου, ο Γιάννης Σέλκος. Ακολουθεί πιστά κι αυτός και με επιτυχία τα βήματα του πατέρα του γιαυτό και έχει αναλάβει τα πιο μικρά παιδιά της περιοχής να τους διδάξει και να τους μεταλαμπαδεύσει την αγάπη για την παράδοση. Αν δεν ήταν αυτός εξάλλου, σιγά να μην έβρισκες να καθήσεις στα γλέντια! Άψογη η οργάνωσή του, κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος.
Επιτυχημένη εκδήλωση λοιπόν. Επιτυχημένη διοργάνωση. Άς μην ήταν η γυναίκα του Πέτρου Σέλκου, η Άννα, και τίποτα δεν θα ήταν έτσι όπως το βιώσαμε. Σε αυτήν θα απευθυνθείς, αν θες να έχεις την ευκαιρία να βρεθείς εκεί και να το ζήσεις. Η φωνή της ηρεμίας και της λογικής μέσα σε όλη την παραζάλη. Φιγούρα αξιοσέβαστη η Άννα μας.
Χωρίς αυτήν και χωρίς την γυναίκα του Γιάννη Γκιώση, την Κική, που τόσο κουράστηκαν και έδωσαν τα πάντα για να μείνουν ευχαριστημένοι όλοι οι επισκέπτες και για να είναι όλα έτσι όπως πρέπει να είναι. Η Κική, που πολλές φορές την έχω «συλλάβει» να κοιτάει με υπερηφάνεια τους δυο γιους της, τα… γκιωσάκια, δεινοί χορευτές και οι δύο και εξαιρετικοί μουσικοί, ψυχή του συγκροτήματος «Καρατζοβίτες», που ακούραστοι και χωρίς καμία αντίρρηση, (που ενδεχομένως να ήταν απόρροια της νεανικής ανησυχίας τους), συνοδεύουν πάντα τους Άλμωπες, φυσάνε και ξαναφυσάνε αυτά τα χάλκινα πνευστά όργανα, αντιπροσωπευτικά της Μακεδονικής περιοχής μας. Σωστά μεγαλωμένα τα αγόρια της Κικής και του Γιάννη. Το τρίτο το γκιωσάκι, το μικρούτσικο, είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή, σαν μεγαλώσει, θα «κλέψει» την προσοχή όλων!
Μέσα σε όλο το πήγαινε έλα, θωρούσες και τις γυναίκες του συλλόγου, τις παλιές και τις νεότερες, που ακάματες κι αυτές, προσέφεραν στα διαλείμματα του σεμιναρίου, τον ζεστό καφέ και τα σπιτικά γλυκά, τα κουλουράκια και τα κεικ, για να αναπληρώσεις την ενέργεια και παίρνοντας δύναμη για την συνέχεια, με άλλη περιοχή, άλλους χορούς. Αυτές ήταν και εκεί στην γραμματεία, να καταγράφουν τους επισκέπτες, να τους καθοδηγούν στις αίθουσες διδασκαλίας, να τους δίνουν τις βεβαιώσεις συμμετοχής. Εκεί, στο πόστο τους, ανά πάσα στιγμή διαθέσιμες για οποιαδήποτε πληροφορία.
Εκεί ήταν και όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου, όλοι πρόθυμοι να προσφέρουν τα μέγιστα και να εναποθέσουν και αυτοί την δική τους ψυχή και όρεξη στο όλο εγχείρημα.
Παντού, μα παντού τριγύρω, έβλεπες και διαισθανόσουν τον ενθουσιασμό, τα γέλια, την κούραση, την αυπνία, μα και την ευδαιμονία όλων των συμμετεχόντων χορευτών, πάνω από πεντακόσιοι. Οι φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά πήραν φωτιά να απαθανατίσουν στιγμές! Γέμισε το facebook με συγκινητικές αναρτήσεις, με ευχαριστήρια μηνύματα, με πολύτιμες αναμνήσεις από τα μαθήματα, τα διαλείμματα, τα γλέντια, από τις βόλτες των επισκεπτών στα Λουτρά, από τα μπάνια τους μέσα στα ζεστά ιαματικά νερά, με φωτογραφίες από τις παρέες που από τα λαμπερά χαμογελαστά πρόσωπά τους καταλάβαινες τις μοναδικές στιγμές που περνούσαν σε μέρη πανέμορφα, σε φύση μοναδική στα ριζά του όρους Βόρα! Πόσες ευκαιρίες για νέες γνωριμίες με άλλους ανθρώπους, με διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετική γλώσσα, διαφορετική εμφάνιση, διαφορετική νοοτροπία, όμως με ένα απόλυτα κοινό ενδιαφέρον: τον χορό! Πάνε κι έρχονται ακόμα τα αιτήματα φιλίας! Και στο τέλος, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα συγχαρητήρια, η συγκίνηση που κάτι τόσο όμορφο τελείωσε.
«Και του χρόνου να είμαστε γεροί» «Καλή αντάμωση» «Σας περιμένουμε και στον δικό μας τόπο»! Γι αυτό σας λέω: αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς εύκολα να το καταλάβεις!
Από την προσωπική σελίδα της Χριστίνας Βασδόκα
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.