Ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης γεννήθηκε το 1970 στο Δυτικό του Δήμου Πέλλας, εργάζεται ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση και για το νέο του βιβλίο σημειώνει τα εξής στο portal "thebook.gr":
«Δυο άνθρωποι συμπίπτουν στον ίδιο νοσοκομειακό θάλαμο, ο ένας με την ιδιότητα του ασθενή και ο άλλος με την ιδιότητα του φροντιστή – νοσοκόμου. Πέρα απ’ την ηλικία και την επαγγελματική σχέση δεν έχουν τίποτα κοινό να τους ενώνει. Αλλά η σιγή του θαλάμου και το οριακό της εμπειρίας δοκιμάζουν τις αντοχές, θέτουν εκ νέου την ισορροπία της κοινής τους παρουσίας. Ο προφορικός μονόλογος που ξεκινά ο ένας και ο γραπτός απολογισμός που επιχειρεί ο άλλος αποτελούν το έδαφος μιας επικοινωνίας που διαμείβεται μέσα απ’ τις σιωπές, τις χειρονομίες και ασφαλώς τις λέξεις τους.»
Οι αφηγήσεις που εκφέρουν είναι η δική τους άμυνα μπροστά στην αγωνία της ασθένειας και στον φόβο του θανάτου. Οι ήχοι του πληκτρολογίου γεμίζουν τον νοσοκομειακό θάλαμο. Οι αναμνήσεις χρωματίζουν τους λευκούς τοίχους και η ζωή αρχίζει να πάλλει στο κείμενό τους. Η οθόνη γίνεται ο καθρέφτης του χρόνου και η γραφή ανθίσταται στην κυριαρχία της λήθης. Οι λέξεις κουβαλούν το άχθος και το χιούμορ μιας οδυνηρής αλήθειας.
Πρόκειται για την αλήθεια ενός θρυμματισμένου εγώ, που ομολογεί τη διάσταση και αναζητάει τον εαυτό του πιάνοντας τα κομμένα νήματα της παιδικής ανεμελιάς, της εφηβικής ελπίδας και της ενήλικης δραστηριότητας μέσα στο πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον της ελληνικής κοινωνίας απ’ την αρχή της μεταπολίτευσης μέχρι την αρχή της κρίσης. Η αφήγηση που ενώνει όλα αυτά τα νήματα σχηματίζει δύο διακριτές ως προς το περιεχόμενο και τη μορφή προσωπικές καταθέσεις, που θα μπορούσαν παρ’ όλα αυτά να εκληφθούν και σαν απολογισμός μιας γενιάς.
Σταματάω εδώ. Η φλυαρία του πληκτρολογίου προσφέρεται για λογής-λογής αλαζονείες και ωραιοπάθειες. Ακόμη και αν δεν ήταν στις προθέσεις μου πολύ φοβάμαι ότι όσα είπα εδώ εξύφαναν καινούριες συγγραφικές δολιότητες σε βάρος του βιβλίου μου, προτείνοντας αναγνωστικά και κριτικά φίλτρα στην προσέγγισή του. Ας μην παραγίνει λοιπόν το κακό."
Η Εργογραφία του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη
- «Τρεις μνήμες και δύο ζωές» (διηγήματα), Μεταίχμιο, 2005 - «Καλά μόνο να βρεις» (νουβέλα), Κέδρος, 2006 - «Το παραμύθι του ύπνου» (μυθιστόρημα), Μεταίχμιο, 2008 - «Αστοχία υλικού» (μυθιστόρημα), Μεταίχμιο, 2010 - «Ζώνη πυρός» (διηγήματα), Μεταίχμιο, 2014 - «Η ιδιωτική μου αντωνυμία» (μικρά πεζά), Κίχλη, 2018 - «Έξοδα Νοσηλείας» (μυθιστόρημα), Ενύπνιο, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.