Συνέντευξη: 10+1 Ερωτήσεις στην Έλενα Χουσνή

Η συντοπίτισσά μας (γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πέλλα) συγγραφέας Έλενα Χουσνή απαντά, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, στις 10 +1 Ερωτήσεις του CulturePoint.gr.

1. Ή έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο για ένα επιτυχημένο έργο;

Ή έμπνευση είναι εξαιρετικά αφηρημένη έννοια, αρκετά ρομαντικοποιημένη και πολύ αφαιρετική για να είναι αρκετή. Πιστεύω στην πολλή δουλειά, όχι μόνο την αμιγώς συγγραφική δουλειά, την αναμέτρηση με τις λέξεις, μα και όλη τη σκέψη πάνω στην συγγραφή. Με έναν περίεργο τρόπο, κάποιος που γράφει, δουλεύει, ακόμη και όταν δεν δουλεύει. Καμιά φορά η σκέψη πάνω στο γραπτό σου είναι εξαιρετικά παραγωγική.

2. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Είμαι από τους «αρνητές» της ψηφιακής εποχής σε κάποιους τομείς, επομένως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική στην απάντησή μου. Παραμένω μεταξύ εκείνων που θέλουν το βιβλίο να το νιώθουν, να το μυρίζουν, να ακολουθούν την ιεροτελεστία του γυρίσματος της σελίδας, ακόμη – ακόμη και να το «κακοποιούν» τσακίζοντας τις σελίδες και σημειώνοντας στα περιθώρια. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι η ψηφιακή εκδοχή του βιβλίου έχει οπαδούς και πλεονεκτήματα. Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει να διαβάζει κανείς, σε όποια μορφή, έντυπη ή ψηφιακή προτιμά.

3. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;

Γενικότερα δεν αγαπώ τις ταυτίσεις .Έχουν κάτι ισοπεδωτικό. Στην συγγραφή αλλά και στην ζωή. Σου αφαιρούν το δικαίωμα της πλεύσης. Είναι κάτι σαν αυτόματος πιλότος. Ξέρεις ότι θα σε πάει στον προορισμό, γνωρίζεις ότι οι συντεταγμένες είναι σωστές, αλλά έτσι χάνεται όλη η μαγεία και η περιπέτεια της ζωής. Ας πούμε ότι υπάρχουν σημεία, αντιπαθητικά και συμπαθητικά τα οποία αναγνωρίζω ως δικά μου. Κάποια δεν τα χωνεύω διόλου κάποια άλλα με καθησυχάζουν κάπως…

4. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Αχ αυτές οι ερωτήσεις!! Πώς να το περιορίσεις; Σίγουρα το 10 του Καραγάτση. Μεγάλη, αξεπέραστη αγάπη. Έπειτα θα έπαιρνα ένα της Χάισμιθ, ένα της Άτγουντ, σίγουρα του Σιμενόν και οπωσδήποτε το Κουτί του Άρη Αλεξάνδρου και τα διηγήματα του Χατζή. Και θα ήθελα να συνεχιζόταν η λίστα μα έχουμε «περιοριστικούς όρους»!

5. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Να επαναληφθώ. Τον Καραγάτση για να τον βλέπω να καταγράφει την γλώσσα των λιμανίσιων, τον Σιμενόν για να τον ανακρίνω για την ταχύτητα συγγραφής, τον Βάρναλη να τον ακούω να αγορεύει με το δωρικό ύφος και την στεντόρεια φωνή, τον Σέργιο Γκάκα γιατί είναι υπέροχος άνθρωπος και συγγραφέας, ε, και την Άγκαθα Κρίστι να μας μαζεύει όλους το βράδυ για να αποδείξουμε την ενοχή ή την αθωότητά μας για τα «εγκλήματα» της ημέρας.

6. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά την τελευταία σας δημιουργία;

Ως ένα μεγάλο στοίχημα το οποίο με οδήγησε σε ατραπούς εσωτερικούς που δεν περίμενα, μου έμαθε πολλά για την ανθρώπινη φύση και το κτήνος μέσα μου, μέσα μας, και δεν με άφησε να πάρω ανάσες, παρά τις απολύτως αναγκαίες για την επιβίωση. Για όλα αυτά είμαι ευγνώμων. Και βέβαια η πρώτη που εντοπίζω όλες τις αδυναμίες του.

7. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από τα βιβλία σας;

Νομίζω την πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό. Γιατί έτσι λειτουργεί με μένα. Μια φράση που επίμονα γυρίζει στο μυαλό μου, μια πρώτη σύνοψη αυτού που θα ακολουθήσει. Όταν επιμένει, όταν έρχεται ξανά και ξανά, ξέρω ότι είναι η ώρα να ξεκινήσω την ιστορία. Για κάθε βιβλίο υπάρχει μια τέτοια. Ας πούμε για το τελευταίο την «Κλίμακα F», η φράση ήταν «Η δημοκρατία δεν κόβει πια εισιτήρια».

8. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;

Κάθε βιβλίο έχει την μουσική του επένδυση. Τραγούδια που ακούω ξανά και ξανά κατά την διάρκεια της συγγραφής , σχεδόν εμμονικά. Άλλοτε σχετικά με την ιστορία, συμπληρωματικά σχεδόν, και άλλοτε απλώς καθησυχαστικά σαν μελωδίες. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα θα ήταν τα «Διόδια».

9. Αναγνωρίζετε γρήγορα τα λάθη σας και ποια συγχωρείτε ευκολότερα στους άλλους;

Ναι. Συγχωρώ εύκολα και δεν αφιερώνω ενέργεια στο να κρατώ μούτρα ή να κακιώνω. Έχω απλοποιήσει μεγαλώνοντας τις σχέσεις μου. Λέω αυτό που με ενοχλεί, θέλω, παροτρύνω τους ανθρώπους γύρω μου να μου λένε τα παράπονά τους, τις σκέψεις τους, τις αγωνίες τους. Νομίζω πως αυτή η διαδρομή είναι η πιο σύντομη και η πιο άκοπη συναισθηματικά. Διαφορετικά χάνουμε πολύτιμη ενέργεια και κινδυνεύουμε πάντα να πληγώσουμε και να πληγωθούμε. Ωστόσο, σε κάποια λάθη δικά μου και των άλλων είμαι αυστηρή.   Δεν αντέχω την αγένεια και την αλαζονεία για παράδειγμα. Αυτά όμως είναι χαρακτηριστικά εύκολα εντοπίσιμα εξαρχής και μάλλον απίθανο αγαπημένοι μου άνθρωποι να είναι «φορείς» τους.

10. Αν για την καριέρα σας έπρεπε να απομακρυνθείτε σημαντικό διάστημα από την οικογένεια σας, θα το κάνατε;

Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει με την συγγραφή. Μπορεί να μην κεφαλοποιείται σε διαστήματα γεωγραφικής απόστασης αλλά η «απουσία» είναι καθημερινή τις ώρες που γράφω. Και είμαι ευγνώμων για την κατανόηση που δείχνουν οι άνθρωποι στη ζωή μου. Σχεδόν ενοχική. Αν τώρα έπρεπε να απουσιάσω για ένα διάστημα, νομίζω θα το έκανα, αρκεί να μην ήταν μεγάλο. Δεν θα το άντεχα.

11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;

Ρεαλισμός για να αποδομούμε το σύμπαν και ρομαντισμός για να το ξαναχτίζουμε. Όπως σε όλα η δοσολογία είναι αυτή που ο καθείς επιλέγει, του πηγαίνει και μπορεί να τον κάνει ανθεκτικό στις κακοτοπιές και ευγνώμονα στην βατότητα της ζωής. Δεν υπάρχουν συνταγές. Οι ρεαλιστές διαχειρίζονται τον κόσμο καλύτερα, μα οι ρομαντικοί πάντα τον άλλαζαν. Στο ενδιάμεσο, όλοι εμείς που καλούμαστε να αποφασίσουμε τι θα προκρίνουμε ανάλογα με την συγκυρία, τις αντοχές και τα πάθη μας.

Η Έλενα Χουσνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πέλλα. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Έθνος και Έθνος της Κυριακής, ως υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, ως επικεφαλής του Γραφείου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Europe Direct Βορείου Αιγαίου. Επίσης εργάστηκε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Σάμου, και σήμερα είναι Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης Δήμου Σάμου.

Το 2012 το μυθιστόρημά της “Άλικο σαν το… αίμα” έλαβε το Α΄Βραβείο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Νωρίτερα, το 2009, είχε βραβευθεί από την ΠΕΛ με το Α΄ Βραβείο Θεατρικού Έργου και με το Γ΄ Βραβείο Μυθιστορήματος. Έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία σε πολλούς πανελλήνιους διαγωνισμούς. Διηγήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε συλλογικά έργα και περιοδικά.

Το 2014 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο “Στα άδυτα… των δυτών”, από τις εκδόσεις Δίαυλος. Ακολούθησε το 2016 η “Χρυσή Εκδίκηση – Η πτώση μιας δυναστείας”, το 2017 “Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα”, το 2018 οι “Καταραμένες πολιτείες” και το 2019 την “Κλίμακα F” από τις εκδόσεις Κύφαντα.

Από τον Ιανουάριο του 2015 είναι μέλος της ΕΛΣΑΛ (ΕλληνικήΛέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας).

Share on Google Plus