«Και ποιος ήταν ο Βόλτσος;», ίσως αναρωτηθεί κανείς.
Ένας πρώην δημοτικός υπάλληλος, πάντα πρόθυμος και εξυπηρετικός, θα θυμηθεί κάποιος από τους χιλιάδες Γιαννιτσώτες, που τον είχαν συναντήσει στα τόσα χρόνια της παρουσίας του στο Δημαρχείο.
Ένας μικρόσωμος συνταξιούχος, πάντα χαμογελαστός και ευγενικός, θα απαντήσει ένας άλλος, νεότερος, που τον έβλεπε τα τελευταία χρόνια να περπατά με «το πόδι ελαφροπάτητο» στους δρόμους της πόλης.
Οι πιο παλιοί όμως ποτέ δεν ξεχνούν πως ο Μπάμπης ο Βόλτσος ήταν ένα από τα μεγάλα αστέρια της θρυλικής «Αναγέννησης Γιαννιτσών» της δεκαετίας του 1960. Της ομάδας που γέμιζε το γήπεδο και σκορπούσε ενθουσιασμό και περηφάνια στους φιλάθλους της πόλης και της επαρχίας, πρόθυμους να την ακολουθήσουν και στα εκτός έδρας παιχνίδια, ακόμη και στις πιο δύσκολες έδρες.
Ποδοσφαιριστής εύστροφος και μαχητικός. Επιθετικός αέρινος, ταχύτατος και διεισδυτικός. Ντριπλαδόρος και γκολτζής. Ακόμη και με το κεφάλι, αυτός ο «κοντορεβυθούλης». Και υπόδειγμα ήθους μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και έξω από αυτούς. Ένα από τα ινδάλματα της νεολαίας των Γιαννιτσών εκείνης της εποχής.
Στην κηδεία του δεν ήταν ούτε ο Γιανκούλης ούτε ο Νίκος Νεοφυτίδης, ούτε ο Θωμάς ούτε ο Μιχάλης Σεβαστιάδης, ούτε ο Τάκος ούτε ο Μανολάκης Παπαστόιτσης, ούτε ο Βασίλης Τσαμαλδούπης, ο Βαγγέλης Κατεριάδης, ο Κωστάκης Μικρόπουλος, ο Μήτσος Δημτσούδης, ο Χαρμάνας, ο …., οι σπουδαίοι παίκτες εκείνης της μεγάλης ομάδας.
Δεν ήταν βέβαια ούτε ο Γρηγόρης ο Μπόιτσης, ο αγροφύλακας με τις απίθανες ατάκες, που δεν έλειπε από κανέναν αγώνα της «Αναγέννησης», που, αν τύχαινε να χάσει ο Μπάμπης κάποιο γκολ, τον δικαιολογούσε αναστενάζοντας: «Τι να σου κάνει κι ο Βόλτσος», με παχύ όσο δεν παίρνει το «λ» και συριστικό διαρκείας το «τσ».
«Έφυγαν» όλοι νωρίτερα από τον Μπάμπη.
Ήταν όμως παρών στον τελευταίο αποχαιρετισμό ο Νόλης ο Φασόλης. Ο τερματοφύλακας με τα εξαιρετικά σωματικά προσόντα, με τις μεγάλες αποκρούσεις και τις ηρωικές εξόδους από την εστία, που συνοδεύονταν από την κραυγή «άφηνεεε..», αλλά και συχνά «με το ζωνάρι λυμένο για καυγά» μέσα στο γήπεδο…
Ήταν ακόμη και οι νεότεροι Κώστας Παπαβασιλείου, Παύλος Ελευθεριάδης, Γιώργος Μωυσιάδης, Αντώνης Κεχαγιάς…
Μια γενιά ποδοσφαιριστών, που σημάδεψαν μια ολότελα διαφορετική από τη σημερινή εποχή. Που έπαιζαν ακόμη σε ξερά, χωμάτινα γήπεδα, που έκαναν προπονήσεις μετά το καθημερινό μεροκάματο, που δεν είχαν ειδική διατροφή, εργομετρικές εξετάσεις, ιατρική παρακολούθηση, προπονητικά κέντρα και καμιά από τις ανέσεις των σημερινών ποδοσφαιριστών. Που «μάτωναν» για τη φανέλα. Ποδοσφαιριστές μιας άλλης, ρομαντικής εποχής, που πέρασε ανεπιστρεπτί και που βέβαια δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξιδανικευθεί. Γιατί ήταν κι αυτή μια εποχή με στερήσεις, φτώχεια, καταπίεση, μικρότητες, στενομυαλιά.
Το ερώτημα τι άραγε θα μπορούσαν να κάνουν οι ποδοσφαιριστές αυτοί, αν έπαιζαν σήμερα μπάλα, μάλλον δεν θα απαντηθεί ποτέ. Ίσως και δεν έχει σημασία.
Το πιο σημαντικό ήταν πως, όταν αγωνίζονταν, έδιναν χαρά στην κοινωνία της μικρής επαρχιακής μας πόλης, που ούτως ή άλλως ελάχιστες διεξόδους διασκέδασης είχε.
Θ.Α.
Καλό ταξίδι Μπάμπη αιώνια σου η μνήμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάμποντας Δημήτρης.
Όσο και έψαχνα καλύτερο τρόπο για να περιγράψω τον Πεθερο μου δεν θα μπορούσα να βρω. Ευχαριστώ από καρδιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφή