Ξεχνάς άθελα για να προστατευθείς. Η λήθη απρόσκλητη, γιατί πως να αντέξεις ως στο τέλος της ζωής σου: όσα σε τάραξαν, σε πόνεσαν, σε διέλυσαν. Στριμώχνονται μέσα σου, σε πνίγουν και εκεί που το στόμα σου στεγνό από την πίκρα, έρχονται μέρες που δεν ξέρεις πώς οι εικόνες θολώνουν, οι πληγές κλείνουν, τοποθετούνται στη μνημονική σου ενδοχώρα για να πάρουν τη θέση τους νέα γεγονότα στη θέση των παλιών. Η ίδια η φύση του ανθρώπου μεριμνά για την αντοχή και τη συνέχεια σου.
Ξεφυτρώνει η ελπίδα, και λες ναι, τα κατάφερα, έρχεται πάλι η τραγωδία και σε πάει πάλι πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησες, Σίσυφος είσαι τι νόμισες, και σου ζητά ξανά το υπόλοιπο του θάρρους και της πίστης σου.
Τα γεγονότα μας ξεπερνούν, μα κυρίως ξεπερνούν αυτούς που είναι μέρος τους. Αυτούς που εισέπνεαν τον μαύρο καπνό μέρες, αυτούς που τόνοι νερού και λάσπης σκέπασαν τα σπίτια τους, αφάνισαν τις καλλιέργειες τους, έπνιξαν τα ζώα τους και έσβησαν τη φωνή τους. Έντρομοι μπροστά σε μια εκδικητική φύση που ζητά να πάρει πίσω αυτό που έχασε. Φωνάζει χρόνια τώρα και δεν την ακούμε. Φορές δεν την πιστεύουμε. Ολόκληρος -μόνο ανατομικά- Πρόεδρος Αμερικής, ο Ντόναλντ Τραμπ, και ήθελε να μας πείσει πως πρόκειται για υπερβολές των επιστημόνων όταν προοιώνιζαν ένταση των φαινομένων ή και την μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού τα επόμενα 100 χρόνια, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής.
Τι θα κάνουν αλήθεια οι άνθρωποι στη Δαδιά σε έναν κρανίου τόπο; Πότε θα ξαναδούν το δάσος τους ζωντανό; Τι θα κάνουν οι άνθρωποι σε έναν κάμπο βουτηγμένο στη λάσπη; Κάποτε θα αναγεννηθεί το δάσος και τα πουλιά θα χτίσουν τις φωλιές τους, τα νερά θα στραγγίσουν, όμως στη στραγγισμένη τους ψυχή πώς θα ευδοκιμήσει η πίστη πως μπορούν να ξαναπροσπαθήσουν;
Μάτι Ιούλιος 2018, «Ιανός» Σεπτέμβρης του 2020, «Ντανιέλ» Σεπτέμβρης του 2023, αύριο κάτι άλλο. Στον κάμπο αυτά τα τρία χρόνια κοπίασαν να τα ξανακάνουν όλα από την αρχή, δουλειά, δάνεια, και έτσι κουτσά στραβά βολέψανε τις ζωές τους και κοιτάξανε μπροστά με την ελπίδα πως τα αντιπλημμυρικά έργα θα τους προστάτευαν από την επόμενη μεγάλη βροχόπτωση. Το πίστευαν ή έτσι ήθελαν. Η πολιτεία θα φρόντιζε για χειμάρρους φυτοτεχνικούς, για τα ποτάμια, θα ενίσχυε τα φράγματα, θα προχωρούσε σε αντιδιαβρωτικά έργα. Κάποια γίνανε, κάποια όχι. Τα έργα λένε ήταν κατάλληλα για μια πλημμύρα παρόμοια του «Ιανού», που θα συνέβαινε ίσως τα επόμενα 50 χρόνια. Δεν προέβλεπαν κάτι τέτοιο τόσο σύντομα. Όχι δεν απαλλάσσουμε των ευθυνών τους υπευθύνους, όμως δεν είναι χρήσιμο η συμφορά να γίνεται το μέτρο του συμψηφισμού για αντιπολιτευτικούς λόγους.
Η νέα πραγματικότητα είναι απαιτητική σε πρόβλεψη, σε έργα, δουλειά, επιχειρησιακή ετοιμότητα. Το πολιτικό σύστημα αδράνησε και η αντιμετώπιση βρίσκεται σε φάση παιδικής χαράς. Δεν χωρά ο εφησυχασμός όταν καίγονται χιλιάδες εκτάσεις, όταν πνίγεται ο κάμπος μες΄ στη λάσπη και οι άνθρωποι άλαλοι κοιτούν προς τα εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι τους.
Κοντεύουμε το σημείο μηδέν. Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της καταστροφής για να αποφύγουμε μια επόμενη. Η κλιματική κρίση δεν είναι αναστρέψιμη και είναι ζήτημα επιβίωσης η όσο το δυνατόν καλύτερη θωράκιση της χώρας .
Ευθυμιάδου Γεωργία, Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος
«Πέλλα-Δήμος για όλους» Στάθης Καστερίδης
Blogger Comment
Facebook Comment