Με την Έφη… (του φιλόλογου Φώτη Χατζόγλου)

Η εσπευσμένη αποχώρηση από το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας αναλαμβάνοντας την ευθύνη των αποτελεσμάτων, μεταξύ άλλων φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλα τα κόμματα, όταν αποχωρεί ένας επιβλητικός και χαρισματικός ηγέτης: ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αποδείξει ότι έχει την ωριμότητα και τους μηχανισμούς να τρέξει τη διάδοχη κατάσταση, χωρίς τον κίνδυνο της διάσπασης. Μόνον έτσι θα αποδείξει ότι είναι κόμμα αρχών και όχι ένα απλό συγκυριακό και προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα, όπως τον αποκαλούν όσοι τον πολεμούν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια. Τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά. Ο απερχόμενος Πρόεδρος κρατά (προς τιμήν του) τις αποστάσεις που χρειάζεται για να μην καπελώσει τη διαδικασία και οι υποψηφιότητες που κατατέθηκαν καταφέρνουν και πορεύονται με μια ευπρέπεια που δείχνει ότι η ανασύνταξη είναι εφικτή.
Ξεκινώντας με την απρόσμενη υποψηφιότητα του γηραιότερου των υποψηφίων, Στέφανου Τζουμάκα, μπορεί απλώς να ειπωθεί το εξής: στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν οικοδεσπότες και φιλοξενούμενοι και μπορούν όλοι, με την πείρα και τις οργανωτικές τους ικανότητες, να διεκδικήσουν ρόλο σε ένα ανοιχτό και προοδευτικό κόμμα.
Η αστική αγωγή και παιδεία του Ευκλείδη Τσακαλώτου από την άλλη, είναι σίγουρα μαζί με την ιδεολογική του καθαρότητα απαραίτητη εγγύηση για τον χαρακτήρα του Κόμματος. Όσο απαραίτητος κι αν είναι όμως ο Τσακαλώτος, δεν μπορεί να ηγηθεί της ανανέωσης που χρειάζεται ο χώρος για να επιδιώξει τον μετασχηματισμό της κοινωνίας διεκδικώντας την εξουσία. Η απόσταση που τον χωρίζει από μεγάλες ομάδες της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να δημιουργήσει πλειοψηφικά ρεύματα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτόχρονα, η μαχητικότητα του Νίκου Παππά είναι πράγματι απαραίτητη, για να τα βάζεις με τα μεγαλοσυμφέροντα των ΜΜΕ και να αντιμετωπίζεις την παρωχημένη δεξιά ρητορική σαν του Άδ. Γεωργιάδη ή του Μ. Βορίδη. Ωστόσο, ούτε αυτή η υποψηφιότητα μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις που να δώσουν προοπτική ανανέωσης, παρά την υπολογίσιμη διεισδυτικότητά του στην πολυπόθητη νύφη του Μεσαίου Χώρου. Γιατί απλώς το παιχνίδι πια θα παίζεται με άλλους όρους και όχι αυτούς του παραδοσιακού σχήματος Αριστερά – Κέντρο – Δεξιά, στο οποίο εντάσσεται και η παρουσία του Νίκου Παππά.
Η τελευταία υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη τώρα, μπορεί να δημιούργησε κινητικότητα, μπορεί να γοητεύει με το ενδιαφέρον που προκαλεί σε ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα, ειδικά στους νέους χάρη στα επικοινωνιακά μέσα και τεχνάσματα που αξιοποιεί, αλλά χρειάζεται, πέρα από το να κερδίζει εντυπώσεις, να εκφράζει στα λόγια και στις πράξεις τις ιδεολογικές αρχές και προτεραιότητες που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει απέναντι στις νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές που κυριαρχούν σήμερα (και που στην Ελλάδα εφαρμόζονται από τη Νέα Δημοκρατία). Για όποιον θέλει να ηγηθεί του Κόμματος απαιτείται καταρχήν πίστη στο πρόγραμμα και την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Σίγουρα πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να διδαχθεί από την επικοινωνιακή τακτική του Στ. Κασσελάκη στις νέες πολιτικές συνθήκες.
Σε αυτές τις νέες συνθήκες η Έφη Αχτσιόγλου είναι αυτή που μπορεί να εισάγει τον ΣΥΡΙΖΑ με όρους προοπτικής, όσο καμιά από τις άλλες υποψηφιότητες. Προοπτική όχι απλώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για την Ανανεωτική Αριστερά και το ρόλο της ως αντιπρόταση στον νεοφιλελευθερισμό που επελαύνει στη σύγχρονη εποχή. Με την Έφη Αχτσιόγλου μπορεί να επιτευχθεί η ανανέωση, η νέα αρχή που αναζητά το Κόμμα κατά τα λόγια και του Αλέξη Τσίπρα στην ανακοίνωση της παραίτησής του. Η καθαρότητα στο λόγο και τη στάση στη μέχρι τώρα πορεία της είναι απαραίτητη σήμερα. Κυρίως όμως, οι πολιτικοί όροι με τους οποίους αντιμετωπίζει τα πράγματα αποκαθιστούν την ξεπεσμένη πολιτική αντιπαράθεση των καιρών μας στα μάτια του κόσμου. Χωρίς ωραιοποιήσεις και υπερβολές, χωρίς φόβο και ακρότητες, αλλά κυρίως χωρίς να προσβλέπει με όσα λέει και κάνει σε μικροπολιτικά και προσωπικά οφέλη. Με τέτοιους όρους αντιμετώπισε τους ευρωπαίους δανειστές στα χρόνια των μνημονίων. Με τέτοιους όρους φέρθηκε στους εργαζομένους στα χρόνια του Υπουργείου Εργασίας. Με τέτοιους όρους τόλμησε και τα έβαλε με τα μεγάλα συμφέροντα στο σχεδιασμό του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, του «ακοστολόγητου», όπως μόνο στα λόγια την κατηγόρησαν αλλά ποτέ δεν τόλμησαν να το στηρίξουν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους οι αντίπαλοί της. Γι΄ αυτούς τους ευθείς όρους χαίρεται της αποδοχής και του σεβασμού όλων των συνομιλητών της και όσων την παρακολουθούν.
Η Έφη μπορεί και μιλά, απευθύνεται με τρόπο αφοπλιστικά προσιτό σε όλους: στους απολίτικους νέους αλλά και στους φανατικούς και αντιφατικά ώριμους μεσήλικες όλων των χώρων και κομμάτων, στους συντρόφους όλων των αποχρώσεων στο Κόμμα και ταυτόχρονα σε πολιτικούς αντιπάλους από το ΚΚΕ ως την Ακροδεξιά. Κάνει έτσι πράξη την αρχή της ανοχής και του σεβασμού στο διαφορετικό, χωρίς την αφ΄ υψηλού αντιμετώπιση που χαρακτηρίζει συχνά την αριστερή ρητορική… Γι΄ αυτό και μπορεί να ανοίξει με τους πολίτες ξανά τη συζήτηση για τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα. Θα ανανεώσει και θα επικαιροποιήσει έτσι όλα τα αιτήματα της Αριστεράς στην κοινωνία συνολικά. Με την Έφη υπάρχει η ελπίδα να βρουν επιτέλους ευήκοα ώτα οι εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνία για ιδεολογική συμπόρευση, γιατί η Έφη μιλά στη γλώσσα των λαϊκών ανθρώπων, στη γλώσσα των πολλών με τρόπο ρεαλιστικό και γνήσιο. Το σύνθημα «είμαστε με τους πολλούς» που αντέταξε απέναντι στο αναχρονιστικό «με την Αριστερά ή με το Κέντρο», δείχνει ότι η Έφη Αχτσιόγλου μπορεί να εκπροσωπήσει την ανανεωτική Αριστερά στη Χώρα, γιατί ακριβώς η Έφη είναι μια από τους πολλούς. Από αυτούς προέρχεται, σε αυτούς ανήκει και γι΄ αυτούς ξέρει να μάχεται με έναν τρόπο ρεαλιστικό, επίκαιρο και νέο.
Και πολιτεύεται με αυτόν τον νέο τρόπο, όχι απλώς επειδή η ίδια είναι νέα, αλλά γιατί σηματοδοτεί με τη στάση της τη μετάβαση σε μια νέα πολιτική εποχή. Η νεαρή της ηλικία τής εξασφαλίζει ότι δεν είναι αγκιστρωμένη σε μια και ατελέσφορη ματαιότητα που χαρακτηρίζει πολλά από τα στελέχη της παλιότερης Αριστεράς. Ταυτόχρονα, της δίνει μια δυναμική ώθηση προς το αύριο που σίγουρα για την ίδια θα είναι μακρύ και λαμπρό. Ούτε πάλι η Έφη μπορεί να φέρει το διαφορετικό, γιατί απλώς είναι γυναίκα, όπως απλοϊκά λέγεται τελευταία. Το να είσαι γυναίκα δεν είναι από μόνο του κάτι. Όταν όμως σε μια κοινωνία ο σεξισμός ανακάμπτει και πολιτικά αρθρώνονται απόψεις σαν αυτές που ακούμε από τα νεοεισερχόμενα στη Βουλή ακροδεξιά κόμματα, η Έφη με τη στάση της φανερώνει ότι το να είσαι γυναίκα δεν σου στερεί τη δυνατότητα να πρωταγωνιστείς στο δημόσιο βίο με αξιοπρέπεια και αποτελεσματικότητα. Όλοι αυτοί οι λόγοι, λοιπόν, όλες αυτές τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά της δεν υπαγορεύουν απλώς, αλλά εμπνέουν με ενθουσιασμό τη συστράτευση με την Έφη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Φώτης Χατζόγλου
φιλόλογος, μέλος Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Πέλλας

ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΗ!

(Πρωτοβουλία για την υποστήριξη της υποψηφιότητας της Έφης Αχτσιόγλου)