Περί αυτοδιοίκησης και άλλων δαιμονίων
Του Γιάννη Πετρόπουλου
Των Ελλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλους
γαλαξίες….
(μπορούν να ξανα- στηθούν κοινότητες!
Ούτε στα πιο τρελά όνειρά μας)
φτιάχνουν άλλους
γαλαξίες….
(μπορούν να ξανα- στηθούν κοινότητες!
Ούτε στα πιο τρελά όνειρά μας)
Στον Βυζαντινό κόσμο “κεντήθηκαν” οι κοινότητες. Αυτός ήταν ο κόσμος τότε. Πολυμορφικός κι όχι «καθαρά» ελληνικός. Ο ελληνικός κόσμος υπήρξε και μεγαλούργησε με την πόλη – κράτος.
Οι Οθωμανοί, πολύ πριν γίνουν Τούρκοι, σεβάστηκαν και επένδυσαν πάνω στην τοπική αυτοδιοίκηση μετά την πτώση της Πόλης, τις κοινότητες δηλαδή, από τότε που έγιναν αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί είχαν τον λόγο τους και συμπεριφέρθηκαν έτσι. Ήθελαν απλά τους φόρους. Τα εργαλεία υπήρχαν. Κοτζαμπάσηδες, προύχοντες, κ.αλ. Οι τότε κοινότητες έκαναν την βρόμικη δουλειά , έκαναν όμως κι όλα τα άλλα. Πολλά. Όσο μπόρεσαν κράτησαν την κοινότητα σε ένα επίπεδο, άλλοτε πετυχημένα κι άλλοτε αποτυχημένα (ανάλογα με την απληστία του προύχοντα). Η ιστορία τα έχει καταγράψει αυτά τα πράγματα και είναι αμείλικτη. Αν δεν γνωρίσεις τη δράση και το ρόλο των ελληνικών κοινοτήτων δεν μπορείς να σχολιάσεις τον ελληνισμό στις μέρες μας ούτε και να καταλάβεις που πατάς και που πηγαίνεις.
Κύλησαν οι αιώνες κάνοντας άλλοτε φασαρία σαν αδειανά βαρέλια κι άλλοτε γκλου γκλου όπως κάνουν τα γεμάτα. Φασαρία πάντως έκαναν. Η ιστορία μας το δείχνει περίτρανα. Τι να θυμηθείς τι να ξεχάσεις. Ώσπου αυτές οι κοινότητες (ένα τεράστιο χωριό ήταν η Ελλάδα) και μάλιστα χωρίς πρόσβαση στον κάμπο ή το βουνό, κατάφεραν μέσα στο χρόνο κάποτε να εκσυγχρονιστούν. Μέχρι τις αρχές του εβδομήντα οι κοινότητες στην ταλαιπωρημένη πατρίδα ξεπερνούσαν τις δέκα χιλιάδες. Πολλές για μια τόσο μικρή χώρα, απέραντη όμως σε έκταση χρόνου, να μην το ξεχνάμε αυτό (Ελύτης, Σεφέρης).
Όταν έγιναν επιτέλους οι δρόμοι και οι εθνικές αρτηρίες , οι κοινότητες ξεχάστηκαν. “Ασύμφορο”, είπε η μεγάλη ευρωπαϊκή κοινότητα, που δεν είχε τέτοιο “χάλι”. Τι χάλι δηλαδή! Είχαμε περίπου δεκαπέντε χιλιάδες κοινότητες και δήμους. “Πολλές”, αποφάνθηκε η ευρωπαϊκή κοινότητα, “κάντε κάτι”. “Βεβαίως” είπε το σοσιαλιστικό κόμμα που τότε κυβερνούσε τον τόπο. “Θα λιγοστέψουμε τα καπνά, τα ροδάκινα, το μπαμπάκι κι όλα τα άλλα είναι εύκολα”. “Ο λαός θα συμφωνήσει!”. “Βεβαίως!”, αποφάνθηκε ο τάπερμαν όπως έγραψε εύστοχα η Μαλβίνα Κάραλη, “δεν υπάρχει λαός, υπάρχει κόμμα. Ότι πει το κόμμα”. Το κόμμα τα κατάφερε. “Καταχρηστικές οι κοινότητες, σπάταλες, ανίκανοι κοινοτάρχες, λαμόγια, φτάνει πια, τέλος στα μικρά σχήματα, κ.τ. λ. Μας έπεισαν. Ούτε οι Βάρβαροι του Καβάφη πια ήταν μια κάποια λύση.
Όλα τα άλλα ήταν το πρόσχημα. Οι Γερμανοί λένε το εξής ωραίο: “Πρώτα πάει η βιομηχανία και μετά η πόλη”. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα έκαναν κάτι αντίστοιχο με τους Γερμανούς, αλλά από την Ανάποδη. Εμφάνισαν προοδευτικό τον ενταφιασμό της παραγωγής, καρκινογόνο τον καπνό, και ανακάλυψαν την φοβερή λέξη “αγρανάπαυση”. Τις τελείωσαν τις κοινότητες με έναν νόμο. Στην Μακεδονία τα καπνά, αλλού με τα πορτοκάλια, αλλού με την σταφίδα. Τι χαρά έκαναν οι αγρότες χωρίς να έχουν καθόλου το νου τους στο τραγούδι “μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε…..”. “Τα κορόιδα οι ευρωπαίοι”, έλεγαν, “μας πληρώνουν χωρίς να δουλεύουμε. Χα!”. Σχεδόν ένα αιώνα πριν , με άλλη μέθοδο “χάθηκε”, o αγώνας του λαδιού και της σταφίδας από τον τόπο. Το μπαμπάκι κρατά ακόμα, αλλά έχει το βλέμμα του στη Θεσσαλία. Γιατί ακούγονται παράξενες, καταχθόνιες, μιαρές φωνές του τύπου, “o θάνατός σου η ζωή μου” και άλλα τέτοια που δεν τιμούν τον άνθρωπο.
Δυο μυδράλια είχε αυτός ο τόπος , τα καπνά και το λάδι και τα δυο τα πρόδωσαν οι ευρωλιγούρηδες όπως γράφει εύστοχα ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και ο Κώστας Ζουράρις. Το βιβλίο Αγροφιλία του Χαραλαμπίδη με μια απλή ανάγνωση περιγράφει την αλητεία της πολιτικής αστοχίας και αδιαφορίας.
Γιατί η δουλικότητα των πολιτικών κομμάτων να μην προδώσει και την μεγαλειώδη πορεία του ελληνισμού μέσα από τις κοινότητες! Είχαν κανένα καημό. Δεν ήταν μεγαλειώδης η πορεία των ελληνικών κοινοτήτων! Μα, πως επιβίωσε ο ελληνισμός. Από θαύμα! Αν δεχτούμε νομοτελειακά ότι ο θεός έχει το νου του μόνο σε ένα λαό, αυτός είναι ο λαός του Ισραήλ, αυτό λένε οι γραφές, δεν αναφέρουν τίποτα για τον ειδωλατρικό ελληνικό κόσμο.
Ποιος θα εμπόδιζε την ευρωπαϊκή κοινότητα για να κάνει τη χώρα “ευρωπαϊκή”. Ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία είχε τέτοιου είδους κοινότητες. Η Ιταλία είχε, αλλά μάλλον δεν την υπολόγιζαν. Έτσι εμφανίστηκαν τα μεγάλα “καντόνια” τύπου κεντρικής Ευρώπης και εμείς λάτρεις του νεοτερισμού και της αναντάμ παπαντάμ απαιδευσιάς μας το χαρήκαμε.
Εδώ στη μικρή μας χώρα, ποιος θα έφερνε μια μορφή αντίστασης. Η Αριστερά! Το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ! Η Αριστερά προ της πτώσης του Τοίχους, η Αριστερά μετά την πτώση του Τοίχους του Βερολίνου! Η Αριστερά του Κύρκου! Του Φλωράκη! Της Αναρχίας! Του ΚΚΕ ΜΛ, του ΚΚΕ ΛΜ. Η Αριστερά του μεροκάματου! Της αμφισβήτησης! Της διανόησης! O Κορνήλιος το φώναζε: “Το κόμμα σε καθιστά άβουλο μέχρι να σε καταντήσει μαριονέτα και μετά γνήσιο ηλίθιο!”. Τα συμφέροντα των κομμάτων ποτέ δεν ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα του λαού. Και μη μου πείτε ότι ο λαϊκισμός ήταν προς το συμφέρον του λαού. Δε θέλει και πολύ ανάλυση το πράγμα. Φάνηκε.
Και! Τι γίνεται συνδημότες! Πώς θα συμπορευτούμε, πώς θα συνεννοηθούμε, πώς θα βγάλουμε άκρη σε αυτό το αλαλούμ! Πώς θα αυτοδιοικηθούμε! Η λέξη περιλαμβάνει το “Αυτό”, δεν είναι παίξε γέλασε, είναι η ουσία της αυτό-πραγμάτωσης. Δε χαζογελάμε, δε είμαστε μοιρολάτρες, δε είμαστε οπαδοί του “δε βαριέσαι αδερφέ”. Αν γίναμε τέτοιοι, κάποιοι μας έκαναν, δεν μπορεί να γίναμε μόνοι μας. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, δεν είναι άναρχο. Ακόμα και ο έρωτας είναι κοινωνικός.
Και ποια είναι σήμερα η πραγματικότητα! Στον τόπο μας, όχι στο Ακαπούλκο.
Οι υποψήφιοι δήμαρχοι που εμπλέκονται στο δήμο Πέλλας (καλά, όλοι είναι από τη ΝΔ! Τα κόμματα της Αριστεράς δεν κατάφεραν να βρουν έναν υποψήφιο! Πάρτι κάνει η ΝΔ). Και το τραγικότερο! Η πολιτική σκέψη, όπως και να το κάνουμε δεν είναι της αγοράς, δεν ήταν ποτέ της αγοράς κι ας επαίρεται ο καπιταλισμός με τον Κέινς. Πάει και η σκέψη, πάει και ο εν δυνάμει σχολιασμός, πάει και το παλιάμπελο, πάει και ο χορταστικός κάμπος, πάει και η λειτουργική αμφισβήτηση και τα ΜΜΕ ασχολούνται με τον πισινό ενός ανθρώπου που μπορεί αύριο να γίνει κυβερνήτης. Αχ Χάρυ Κλυν πόσο μου λείπεις!
Παράδειγμα για την αποδόμηση των σημερινών “λειτουργικών” δήμων είναι πολλά. Η σκουπιδιάρα, ας πούμε για να πάει από τη Ακρολίμνη στα Άθυρα, ε, δε θέλει και πολύ φαντασία για να το καταλάβεις τι γίνεται. Μια λάμπα που θα καεί σε κεντρικό δρόμο στην Πέλλα θέλει περισσότερο χρόνο στα τηλέφωνα απ’ ότι είναι η πραγματική δράση. Τα παραδείγματα χιλιάδες. Δε χωράνε σε ένα άρθρο.
Χωράει όμως το σιχτίρισμα και η αγανάκτηση.
Δεν είναι αυτοδιοίκηση αυτό το πράγμα συμπολίτες. Είναι θέατρο του Ιονέσκο. Ποιος είναι ο Ιονέσκο! Λύκε, λύκε είσαι εδώ!
Η Αριστερά, λένε, κάνει ότι μπορεί. Τα λεγόμενα αναρχικά κόμματα το ίδιο. Διαφωνώ. Ενώ στις εθνικές εκλογές δίνουν ρεσιτάλ με τις υποψηφιότητες δεκάδες κόμματα, στις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δημοκρατικές διαδικασίες που είναι αυτές στις αυτοδιοικητικές εκλογές σιωπούν. Γιατί! Δεν τους ενδιαφέρουν ούτε θέλουν να τις μάθουν. Και γιατί να τις μάθουν. Ίσως περιμένουν από την καπιταλιστική Δεξιά να νοιαστεί. Ο καπιταλισμός ΔΕΝ θέλει πολίτη στοχαστικό, τον θέλει με νούμερο και αυτόνομο. Το αυτοκίνητό μου, η γυναίκα μου, το σπίτι μου, οι διακοπές μου. Δεν είναι για να προλαβαίνει τις βροχές και τις φωτιές!
Και με ποιους να προλάβει τις συμφορές! Με ποιους δήμαρχους, με ποιους υπαλλήλους , με ποιους πυροσβέστες, με ποια πολιτική προστασία!
“Μα πως να προλάβουν οι άνθρωποι! Μα είναι ελεγχόμενη η κατάσταση! Τεράστια η περιοχή. Τεράστιος δήμος”. Δικαιολογία υπάρχει. “Τα μέσα λιγοστά. Το κράτος αδιάφορο, οι συμπολίτες το ίδιο”.
Έχουμε «ταυτίσει» το κράτος με την πατρίδα και τα πράγματα μπουρδουκλώθηκαν σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι έννοιες ψάχνουν εναγωνίως την πραγματική τους διάσταση.
Οι κοινότητες “βουβάθηκαν” με ευθύνη όλων των πολιτικών κομμάτων. Όταν ο μισός πληθυσμός μιας χώρας “χωρά” σε μια πόλη, όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας, τότε τα σχόλια περιττεύουν. Δεν την αγαπούμε την πατρίδα συμπολίτες!
Είχε μια ιδιαιτερότητα η πατρίδα (όπως όλα τα Βαλκάνια) και αυτή ήταν οι κοινότητές της. Δεν μιλώ για την ιστορία της, γιατί αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκύψει κάποιος πάνω από πολλούς τόμους βιβλιοθηκών για να την μάθει, αν την μάθει.
Πώς τα καταφέραμε και γίναμε από ευρωλιγούρηδες τόσο δουλικοί, αυτό κι αν είναι άθλος! Μεγάλη η απόσταση. Αυτήν την απόσταση την κάλυψαν έντεχνα πολύ γρήγορα ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, για να γίνει πια οποιαδήποτε ανατροπή από μια χρεωμένη, μικρή, άσημη χώρα θέλει άλματα πάνω από την ουτοπία.
Χάσαμε!
Ναι χάσαμε. Για πάντα! Αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει. Έναν κλικ είναι του κλειδούχου και το τρένο αλλάζει πορεία. Αν είναι για κάτι γόνιμο θα φανεί. Αν είναι σαν κι αυτή του κλειδούχου των Τεμπών πάλι θα φανεί. Τραγικά.
Σήμερα δεν φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα. Μόνο ομίχλη.
Μα είναι αυτοδιοικητικές εκλογές αυτές! Είναι Αριστερά αυτό! Είναι σοβαρή Δεξιά αυτό! Είναι σοβαρή Αναρχία αυτό! Είναι σοβαρή “θρησκόληπτη” Ακροδεξιά αυτή! Είμαστε σοβαρός λαός!
Με ουάου…και ταγέρ, μόνο για εικονική πραγματικότητα μπορούμε να μιλάμε κι όχι για στιβαρή, δημιουργική πραγματικότητα. Φτάνει πια η παρα-ιστορία, φτάνει πια τόσος θεός στα πράγματα. Το Βυζάντιο καταστράφηκε από τον πολύ θεό…..και άλλα βέβαια που δεν είναι του παρόντος.
Τα ΜΜΕ έγιναν τόσο παρεμβατικά στη ζωή μας! Τόσο γρήγορα γκρεμίζονται τα είδωλα και πριν δεις τον κουρνιαχτό βλέπεις να αναδύεται ένα καινούριο! Τόση δύναμη οι δημοσιογράφοι!
Ποιος τους την δίνει συμπολίτες. Μόνο αυτοί που έμαθαν στην ζωή τους το ουάου κι αυτοί που περιμένουν το μάννα από τον ουρανό. Δυστυχώς υπάρχουν και οι επιτήδειοι που ξέρουν πως οι “χαλαρές” κοινωνίες γκρεμίζονται και με ένα σφύριγμα, όπως αυτό της Ιεριχούς.
Και δε φταίνε για όλα οι Εβραίοι.
Αχ βρε Αυλωνίτη! “Πού πάμε ωρέ, πού πάμε! Πνεύμα και ηθική, πνεύμα και ηθική!”.
Και εκλογές. Να μην ξεχνιόμαστε.
Οι Οθωμανοί, πολύ πριν γίνουν Τούρκοι, σεβάστηκαν και επένδυσαν πάνω στην τοπική αυτοδιοίκηση μετά την πτώση της Πόλης, τις κοινότητες δηλαδή, από τότε που έγιναν αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί είχαν τον λόγο τους και συμπεριφέρθηκαν έτσι. Ήθελαν απλά τους φόρους. Τα εργαλεία υπήρχαν. Κοτζαμπάσηδες, προύχοντες, κ.αλ. Οι τότε κοινότητες έκαναν την βρόμικη δουλειά , έκαναν όμως κι όλα τα άλλα. Πολλά. Όσο μπόρεσαν κράτησαν την κοινότητα σε ένα επίπεδο, άλλοτε πετυχημένα κι άλλοτε αποτυχημένα (ανάλογα με την απληστία του προύχοντα). Η ιστορία τα έχει καταγράψει αυτά τα πράγματα και είναι αμείλικτη. Αν δεν γνωρίσεις τη δράση και το ρόλο των ελληνικών κοινοτήτων δεν μπορείς να σχολιάσεις τον ελληνισμό στις μέρες μας ούτε και να καταλάβεις που πατάς και που πηγαίνεις.
Κύλησαν οι αιώνες κάνοντας άλλοτε φασαρία σαν αδειανά βαρέλια κι άλλοτε γκλου γκλου όπως κάνουν τα γεμάτα. Φασαρία πάντως έκαναν. Η ιστορία μας το δείχνει περίτρανα. Τι να θυμηθείς τι να ξεχάσεις. Ώσπου αυτές οι κοινότητες (ένα τεράστιο χωριό ήταν η Ελλάδα) και μάλιστα χωρίς πρόσβαση στον κάμπο ή το βουνό, κατάφεραν μέσα στο χρόνο κάποτε να εκσυγχρονιστούν. Μέχρι τις αρχές του εβδομήντα οι κοινότητες στην ταλαιπωρημένη πατρίδα ξεπερνούσαν τις δέκα χιλιάδες. Πολλές για μια τόσο μικρή χώρα, απέραντη όμως σε έκταση χρόνου, να μην το ξεχνάμε αυτό (Ελύτης, Σεφέρης).
Όταν έγιναν επιτέλους οι δρόμοι και οι εθνικές αρτηρίες , οι κοινότητες ξεχάστηκαν. “Ασύμφορο”, είπε η μεγάλη ευρωπαϊκή κοινότητα, που δεν είχε τέτοιο “χάλι”. Τι χάλι δηλαδή! Είχαμε περίπου δεκαπέντε χιλιάδες κοινότητες και δήμους. “Πολλές”, αποφάνθηκε η ευρωπαϊκή κοινότητα, “κάντε κάτι”. “Βεβαίως” είπε το σοσιαλιστικό κόμμα που τότε κυβερνούσε τον τόπο. “Θα λιγοστέψουμε τα καπνά, τα ροδάκινα, το μπαμπάκι κι όλα τα άλλα είναι εύκολα”. “Ο λαός θα συμφωνήσει!”. “Βεβαίως!”, αποφάνθηκε ο τάπερμαν όπως έγραψε εύστοχα η Μαλβίνα Κάραλη, “δεν υπάρχει λαός, υπάρχει κόμμα. Ότι πει το κόμμα”. Το κόμμα τα κατάφερε. “Καταχρηστικές οι κοινότητες, σπάταλες, ανίκανοι κοινοτάρχες, λαμόγια, φτάνει πια, τέλος στα μικρά σχήματα, κ.τ. λ. Μας έπεισαν. Ούτε οι Βάρβαροι του Καβάφη πια ήταν μια κάποια λύση.
Όλα τα άλλα ήταν το πρόσχημα. Οι Γερμανοί λένε το εξής ωραίο: “Πρώτα πάει η βιομηχανία και μετά η πόλη”. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα έκαναν κάτι αντίστοιχο με τους Γερμανούς, αλλά από την Ανάποδη. Εμφάνισαν προοδευτικό τον ενταφιασμό της παραγωγής, καρκινογόνο τον καπνό, και ανακάλυψαν την φοβερή λέξη “αγρανάπαυση”. Τις τελείωσαν τις κοινότητες με έναν νόμο. Στην Μακεδονία τα καπνά, αλλού με τα πορτοκάλια, αλλού με την σταφίδα. Τι χαρά έκαναν οι αγρότες χωρίς να έχουν καθόλου το νου τους στο τραγούδι “μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε…..”. “Τα κορόιδα οι ευρωπαίοι”, έλεγαν, “μας πληρώνουν χωρίς να δουλεύουμε. Χα!”. Σχεδόν ένα αιώνα πριν , με άλλη μέθοδο “χάθηκε”, o αγώνας του λαδιού και της σταφίδας από τον τόπο. Το μπαμπάκι κρατά ακόμα, αλλά έχει το βλέμμα του στη Θεσσαλία. Γιατί ακούγονται παράξενες, καταχθόνιες, μιαρές φωνές του τύπου, “o θάνατός σου η ζωή μου” και άλλα τέτοια που δεν τιμούν τον άνθρωπο.
Δυο μυδράλια είχε αυτός ο τόπος , τα καπνά και το λάδι και τα δυο τα πρόδωσαν οι ευρωλιγούρηδες όπως γράφει εύστοχα ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και ο Κώστας Ζουράρις. Το βιβλίο Αγροφιλία του Χαραλαμπίδη με μια απλή ανάγνωση περιγράφει την αλητεία της πολιτικής αστοχίας και αδιαφορίας.
Γιατί η δουλικότητα των πολιτικών κομμάτων να μην προδώσει και την μεγαλειώδη πορεία του ελληνισμού μέσα από τις κοινότητες! Είχαν κανένα καημό. Δεν ήταν μεγαλειώδης η πορεία των ελληνικών κοινοτήτων! Μα, πως επιβίωσε ο ελληνισμός. Από θαύμα! Αν δεχτούμε νομοτελειακά ότι ο θεός έχει το νου του μόνο σε ένα λαό, αυτός είναι ο λαός του Ισραήλ, αυτό λένε οι γραφές, δεν αναφέρουν τίποτα για τον ειδωλατρικό ελληνικό κόσμο.
Ποιος θα εμπόδιζε την ευρωπαϊκή κοινότητα για να κάνει τη χώρα “ευρωπαϊκή”. Ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία είχε τέτοιου είδους κοινότητες. Η Ιταλία είχε, αλλά μάλλον δεν την υπολόγιζαν. Έτσι εμφανίστηκαν τα μεγάλα “καντόνια” τύπου κεντρικής Ευρώπης και εμείς λάτρεις του νεοτερισμού και της αναντάμ παπαντάμ απαιδευσιάς μας το χαρήκαμε.
Εδώ στη μικρή μας χώρα, ποιος θα έφερνε μια μορφή αντίστασης. Η Αριστερά! Το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ! Η Αριστερά προ της πτώσης του Τοίχους, η Αριστερά μετά την πτώση του Τοίχους του Βερολίνου! Η Αριστερά του Κύρκου! Του Φλωράκη! Της Αναρχίας! Του ΚΚΕ ΜΛ, του ΚΚΕ ΛΜ. Η Αριστερά του μεροκάματου! Της αμφισβήτησης! Της διανόησης! O Κορνήλιος το φώναζε: “Το κόμμα σε καθιστά άβουλο μέχρι να σε καταντήσει μαριονέτα και μετά γνήσιο ηλίθιο!”. Τα συμφέροντα των κομμάτων ποτέ δεν ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα του λαού. Και μη μου πείτε ότι ο λαϊκισμός ήταν προς το συμφέρον του λαού. Δε θέλει και πολύ ανάλυση το πράγμα. Φάνηκε.
Και! Τι γίνεται συνδημότες! Πώς θα συμπορευτούμε, πώς θα συνεννοηθούμε, πώς θα βγάλουμε άκρη σε αυτό το αλαλούμ! Πώς θα αυτοδιοικηθούμε! Η λέξη περιλαμβάνει το “Αυτό”, δεν είναι παίξε γέλασε, είναι η ουσία της αυτό-πραγμάτωσης. Δε χαζογελάμε, δε είμαστε μοιρολάτρες, δε είμαστε οπαδοί του “δε βαριέσαι αδερφέ”. Αν γίναμε τέτοιοι, κάποιοι μας έκαναν, δεν μπορεί να γίναμε μόνοι μας. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, δεν είναι άναρχο. Ακόμα και ο έρωτας είναι κοινωνικός.
Και ποια είναι σήμερα η πραγματικότητα! Στον τόπο μας, όχι στο Ακαπούλκο.
Οι υποψήφιοι δήμαρχοι που εμπλέκονται στο δήμο Πέλλας (καλά, όλοι είναι από τη ΝΔ! Τα κόμματα της Αριστεράς δεν κατάφεραν να βρουν έναν υποψήφιο! Πάρτι κάνει η ΝΔ). Και το τραγικότερο! Η πολιτική σκέψη, όπως και να το κάνουμε δεν είναι της αγοράς, δεν ήταν ποτέ της αγοράς κι ας επαίρεται ο καπιταλισμός με τον Κέινς. Πάει και η σκέψη, πάει και ο εν δυνάμει σχολιασμός, πάει και το παλιάμπελο, πάει και ο χορταστικός κάμπος, πάει και η λειτουργική αμφισβήτηση και τα ΜΜΕ ασχολούνται με τον πισινό ενός ανθρώπου που μπορεί αύριο να γίνει κυβερνήτης. Αχ Χάρυ Κλυν πόσο μου λείπεις!
Παράδειγμα για την αποδόμηση των σημερινών “λειτουργικών” δήμων είναι πολλά. Η σκουπιδιάρα, ας πούμε για να πάει από τη Ακρολίμνη στα Άθυρα, ε, δε θέλει και πολύ φαντασία για να το καταλάβεις τι γίνεται. Μια λάμπα που θα καεί σε κεντρικό δρόμο στην Πέλλα θέλει περισσότερο χρόνο στα τηλέφωνα απ’ ότι είναι η πραγματική δράση. Τα παραδείγματα χιλιάδες. Δε χωράνε σε ένα άρθρο.
Χωράει όμως το σιχτίρισμα και η αγανάκτηση.
Δεν είναι αυτοδιοίκηση αυτό το πράγμα συμπολίτες. Είναι θέατρο του Ιονέσκο. Ποιος είναι ο Ιονέσκο! Λύκε, λύκε είσαι εδώ!
Η Αριστερά, λένε, κάνει ότι μπορεί. Τα λεγόμενα αναρχικά κόμματα το ίδιο. Διαφωνώ. Ενώ στις εθνικές εκλογές δίνουν ρεσιτάλ με τις υποψηφιότητες δεκάδες κόμματα, στις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δημοκρατικές διαδικασίες που είναι αυτές στις αυτοδιοικητικές εκλογές σιωπούν. Γιατί! Δεν τους ενδιαφέρουν ούτε θέλουν να τις μάθουν. Και γιατί να τις μάθουν. Ίσως περιμένουν από την καπιταλιστική Δεξιά να νοιαστεί. Ο καπιταλισμός ΔΕΝ θέλει πολίτη στοχαστικό, τον θέλει με νούμερο και αυτόνομο. Το αυτοκίνητό μου, η γυναίκα μου, το σπίτι μου, οι διακοπές μου. Δεν είναι για να προλαβαίνει τις βροχές και τις φωτιές!
Και με ποιους να προλάβει τις συμφορές! Με ποιους δήμαρχους, με ποιους υπαλλήλους , με ποιους πυροσβέστες, με ποια πολιτική προστασία!
“Μα πως να προλάβουν οι άνθρωποι! Μα είναι ελεγχόμενη η κατάσταση! Τεράστια η περιοχή. Τεράστιος δήμος”. Δικαιολογία υπάρχει. “Τα μέσα λιγοστά. Το κράτος αδιάφορο, οι συμπολίτες το ίδιο”.
Έχουμε «ταυτίσει» το κράτος με την πατρίδα και τα πράγματα μπουρδουκλώθηκαν σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι έννοιες ψάχνουν εναγωνίως την πραγματική τους διάσταση.
Οι κοινότητες “βουβάθηκαν” με ευθύνη όλων των πολιτικών κομμάτων. Όταν ο μισός πληθυσμός μιας χώρας “χωρά” σε μια πόλη, όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας, τότε τα σχόλια περιττεύουν. Δεν την αγαπούμε την πατρίδα συμπολίτες!
Είχε μια ιδιαιτερότητα η πατρίδα (όπως όλα τα Βαλκάνια) και αυτή ήταν οι κοινότητές της. Δεν μιλώ για την ιστορία της, γιατί αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκύψει κάποιος πάνω από πολλούς τόμους βιβλιοθηκών για να την μάθει, αν την μάθει.
Πώς τα καταφέραμε και γίναμε από ευρωλιγούρηδες τόσο δουλικοί, αυτό κι αν είναι άθλος! Μεγάλη η απόσταση. Αυτήν την απόσταση την κάλυψαν έντεχνα πολύ γρήγορα ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, για να γίνει πια οποιαδήποτε ανατροπή από μια χρεωμένη, μικρή, άσημη χώρα θέλει άλματα πάνω από την ουτοπία.
Χάσαμε!
Ναι χάσαμε. Για πάντα! Αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει. Έναν κλικ είναι του κλειδούχου και το τρένο αλλάζει πορεία. Αν είναι για κάτι γόνιμο θα φανεί. Αν είναι σαν κι αυτή του κλειδούχου των Τεμπών πάλι θα φανεί. Τραγικά.
Σήμερα δεν φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα. Μόνο ομίχλη.
Μα είναι αυτοδιοικητικές εκλογές αυτές! Είναι Αριστερά αυτό! Είναι σοβαρή Δεξιά αυτό! Είναι σοβαρή Αναρχία αυτό! Είναι σοβαρή “θρησκόληπτη” Ακροδεξιά αυτή! Είμαστε σοβαρός λαός!
Με ουάου…και ταγέρ, μόνο για εικονική πραγματικότητα μπορούμε να μιλάμε κι όχι για στιβαρή, δημιουργική πραγματικότητα. Φτάνει πια η παρα-ιστορία, φτάνει πια τόσος θεός στα πράγματα. Το Βυζάντιο καταστράφηκε από τον πολύ θεό…..και άλλα βέβαια που δεν είναι του παρόντος.
Τα ΜΜΕ έγιναν τόσο παρεμβατικά στη ζωή μας! Τόσο γρήγορα γκρεμίζονται τα είδωλα και πριν δεις τον κουρνιαχτό βλέπεις να αναδύεται ένα καινούριο! Τόση δύναμη οι δημοσιογράφοι!
Ποιος τους την δίνει συμπολίτες. Μόνο αυτοί που έμαθαν στην ζωή τους το ουάου κι αυτοί που περιμένουν το μάννα από τον ουρανό. Δυστυχώς υπάρχουν και οι επιτήδειοι που ξέρουν πως οι “χαλαρές” κοινωνίες γκρεμίζονται και με ένα σφύριγμα, όπως αυτό της Ιεριχούς.
Και δε φταίνε για όλα οι Εβραίοι.
Αχ βρε Αυλωνίτη! “Πού πάμε ωρέ, πού πάμε! Πνεύμα και ηθική, πνεύμα και ηθική!”.
Και εκλογές. Να μην ξεχνιόμαστε.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.