Τακτοποιούσα συρτάρια με την είσοδο του Νοέμβρη, για να βγάλω τα απαραίτητα ρούχα και συμπαρομαρτούντα του χειμώνα και μαζί έκανα τη συνήθη αναδιάταξη και το ξεσκαρτάρισμα, όταν σε μια αθέατη γωνίτσα κάτι σαν κρυμμένο από τα χρόνια τράβηξε την προσοχή μου.
Έβγαλα να δω και μια ενδυματολογική επιλογή με ιδεολογικές προεκτάσεις ξετυλίχτηκε μπροστά μου. Παλαιστινιακό μαντίλι, αυτό που κάποτε έδινε το στίγμα της τοποθέτησης μιας γενιάς στραμμένης στο δίκαιο των λαών, των αγώνων για αυτοδιάθεση, ελευθερία και οριοθέτηση των εδαφικών συνόρων. Η απώλεια της νιότης παρέσυρε και τέτοιου είδους δηλωτικά στοιχεία επαναστατικότητας. Το μαντίλι --απόκτημα της δεκαετίας του 1990 στα χρόνια της πρώτης εξέγερσης (Ιντιφάντα) 1987-1993 του λαού της Παλαιστίνης ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή- ατόνησε ως εμβληματικό αξεσουάρ των απανταχού εξεγερμένων νέων, όχι όμως και οι συνδηλώσεις του.
Η ιστορική χειραψία του Αραφάτ -πάντα με τη μαντίλα στο κεφάλι-, του Ράμπιν, του Πέρες, παρουσία του Κλίντον στην Ουάσιγκτον, όπου όριζαν το πλαίσιο αυτονομίας των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, έδειχνε να υπάρχει ελπίδα. Επισφραγίστηκε ένα χρόνο μετά (το 1994) με το Νόμπελ Ειρήνης στους τρεις πρώτους, δίνοντας έτσι τέλος στον 46ετή πόλεμο (από το 1948) ανάμεσα στις δύο χώρες.
Τα ρίγη συγκίνησης διαδέχτηκε ο τρόμος για το τι θα επακολουθούσε, όταν το 1995 μετά από μια νέα συμφωνία επέκτασης της Παλαιστινιακής αυτονομίας οπλίστηκε το χέρι του Ισραηλινού ακροδεξιού Γιγκάλ Αμίρ, που σκότωσε τον Ράμπιν θεωρώντας ότι πουλά το Ισραήλ με παραχωρήσεις. Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, εχθρός της συμφιλίωσης και της ειρηνευτικής διαδικασίας, διαδέχτηκε τον Ράμπιν και επικράτησε μέχρι και σήμερα με κάποια διαλείμματα.
Αμήχανη και προβληματισμένη με τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, καλούμαι να επαναδιαπραγματευθώ αυτό που πάντα πίστευα για το λαό της Παλαιστίνης. Έχουν δίκαιο, πρέπει να έχουν πατρίδα, να ζουν, να ονειρεύονται, γη να πεθαίνουν δίπλα στους δικούς τους ανθρώπους.
Πώς όμως; Μια Χαμάς, που μπορεί να πραγματοποιεί φρικαλεότητες σε βρέφη, να κομματιάζει ανθρώπους, να βιάζει, πόσο μπορεί να δικαιώσει τη μαντίλα και τους συμβολισμούς της.
Ένας Νετανιάχου που εποικίζει λίγο λίγο κομμάτια της Γάζας με Ισραηλινούς, που σκοτώνει, που αφήνει διψασμένους, πεινασμένους και χωρίς ανθρωπιστική βοήθεια Παλαιστίνιους για μέρες, πόσο δίκαιο μπορεί να έχει ακόμα κι αν ό,τι κάνει το υπαγορεύει η ανάγκη για αυτοάμυνα;
Έχει ο πόλεμος κανόνες; Ο πόλεμος ακολουθεί, κατασκευάζει την ιστορία του ανθρώπου, όταν όμως μετατρέπει τα ένστικτα του σε όμοια του ζώου και τον οδηγεί στο να τα ξεπερνά σε βιαιότητα και βαρβαρότητα δεν μπορείς να μιλάς για το δίκαιο του πολέμου. Δεν μπορείς να μιλάς για έλλογο ον παρά για τον «άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» όπως αναφέρει ο Ρόμπερτ Μούζιλ στο ομώνυμο συγγραφικό του έργο .
Η άφατη θλίψη και αποτροπιασμός που νιώσαμε και συνεχίζουμε να νιώθουμε για τα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος, παρακολουθώντας άφωνοι τη «Λίστα του Σίντλερ», «Η ζωή είναι ωραία», «Ο πιανίστας», «Ο γιος του Σαούλ», σαν να γίνεται σήμερα προσπάθεια από την ηγεσία των Ισραηλινών απομείωσης από το συλλογικό ασυνείδητο της ενοχής που φέρουμε ως ανθρωπότητα απέναντι τους. Δεν μπορείς να χτίζεις πατρίδα πάνω σε μια ενοχή, εκδιώκοντας και εκπατρίζοντας κάποιους άλλους. Η βία φέρνει βία, το αίμα εκτρέφει παρεκκλίσεις στην ανθρώπινη συμπεριφορά, κάνει τον άνθρωπο ψυχρό εκτελεστή, κομάντος αυτοκτονίας.
Αλήθεια τι κατάφερε η Χαμάς με τις φρικαλεότητες; Τι κάνει τώρα ο Νετανιάχου; Ο ηγέτης του Ισραήλ εκτεθειμένος στην υπόσχεση ασφάλειας που έδωσε στον λαό του, αντιδρά με μια επίθεση απανθρωποποίησης του εχθρού, αφού χτυπά αδιακρίτως σχολεία, νοσοκομεία και τζαμιά. Καταφέρνει, δυστυχώς, με αυτόν τον τρόπο να ενεργοποιεί τα αντισημιτικά φασιστικά αντανακλαστικά και βοηθά να εκκολαφθεί «το αβγό του φιδιού».
Με ποια πλευρά της ιστορίας να πας; Πώς να υπερασπιστείς το δίκαιο των λαών τους όταν οι ηγέτες τους το αναιρούν;
Ώρα κρατώ το μαντίλι, το παίζω στα χέρια μου, καθώς όμως προσεκτικά το διπλώνω βλέπω πως φεύγουν κλωστές και ξέφτια.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.