Ο Λεωνίδας Κύρκος, η Έφη Αχτσιόγλου κι εγώ (του Γιάννη Πετρόπουλου)

Αλίμονο αν η κυβέρνηση του βουνού 

γινόταν κυβέρνηση στη Ελλάδα μετεμφυλιακά 
Λεωνίδας Κύρκος

Οι νεοκομμουνιστές όταν ακούν Κύρκος, φτύνουν στον κόρφο τους.  

Του Γιάννη Πετρόπουλου

Ότι θα διαβάσετε δεν είναι φανταστική συνέντευξη, όπως αυτή με τον Μητσοτάκη. Αν λέω αλήθεια ή όχι, αυτό αγαπητοί αναγνώστες είναι ερώτημα προς τους ιστορικούς του σήμερα, σε μια εποχή που κανείς δεν πιστεύει κανέναν.  
Τον αναγνώρισα στα διόδια προς την Κόρινθο. Με μια ματιά. Στα διόδια υπήρχε αντιπροσωπεία αγροτών που διαμαρτύρονταν για τις τιμές των προϊόντων τους και ακινητοποίησαν τους εποχούμενους. Το αυτοκίνητο του Λεωνίδα Κύρκου ήταν στην απέναντι σειρά. Είχε συνοδηγό την άρρωστη γυναίκα του. Ο Λεωνίδας Κύρκος, και πολύ σοφά, άργησε ν’ ανοίξει το παράθυρο του συνοδηγού βλέποντας έναν άνθρωπο κολλημένο στο παράθυρο του αυτοκινήτου του. Τελικά το άνοιξε. Το γιατί το άνοιξε, αυτό είναι ερώτημα για τους …….. 
«Τι συμβαίνει παλικάρι μου;», είπε μειδιώντας , βλέποντας ένα άνθρωπο σκυμμένο  στο παράθυρο του συνοδηγού.
«Θέλω να σας εκφράσω την αγάπη μου…..».
«Στη γυναίκα μου, σε αυτήν να εκφράσεις την αγάπη σου, αν και δεν θα το καταλάβει», είπε, αναγκάζοντάς με να στρέψω το βλέμμα προς το μέρος της γυναίκας του.
Απλά κούνησα το κεφάλι κι έσφιξα τα χείλη από αμηχανία.
«Πρέπει να πάω στο νοσοκομείο την αφέντρα, αλλά μας δυσκολεύουν οι συνάνθρωποι», είπε με το γνώριμο στο πανελλήνιο μειδίαμά  του.
«Μπορ……».
«Όχι αγόρι μου», είπε, «κάτι δίκιο θα ζητούν οι άνθρωποι».
«Μα…..».
«Μην επιμένεις αγόρι μου. Είμαι αριστερός, δεν είμαι θεατρίνος».
Από το αυτοκίνητο η κυρία Σοφία μου έκανε νοήματα να μην τον κουράζω τον άνθρωπο με τα ερωτήματά μου. Δεν έδωσα σημασία, φούντωσα μέσα μου, αλλά δεν το έδειξα. 
«Κι εγώ αριστερός είμαι», ψέλλισα.
«Το κατάλαβα», είπε μειδιώντας, «αρκεί να είσαι διαβασμένος. Είσαι!».
«Όσο μπορώ κύριε ……».
«Λεωνίδα θα λες. Το όνομά σου!».
«Γιάννης».
«Ιωάννη, νέος άνθρωπος είσαι, σε καλό δρόμο είσαι, διαβάζεις όπως λες, θα τον βρεις το δρόμο σου», είπε και το βλέμμα του τα έλεγε όλα. «Η Αριστερά αγόρι μου είναι ιδέα, δεν μπορεί να κυβερνήσει. Μπορεί όμως να κάνει αυτό που έκανες εσύ. Να σκύψει το κεφάλι και να κοιτάξει και ταπεινά να πατήσει πάνω στη γης, όπως έγραψε ο Καζαντζάκης».
«Εγώ είδα εσάς…..», ψέλλισα αποσβολωμένος.
«Μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα Ιωάννη, χαζός δεν φαίνεσαι, με γέρο άνθρωπο μιλάς, αυτό ποτέ να μην το ξεχάσεις. Το νου μου τον έχω πια στην συντρόφισσα, βλέπεις τι περνώ. Καλή τύχη αγόρι μου».
Δεν έμεινα με σκυμμένο το κεφάλι στο παράθυρο. Έμεινα όμως πολύ ώρα σκυμμένος στο τιμόνι του αυτοκινήτου μου κοιτάζοντάς τον. Όπως και ο ίδιος. 
Μισή ώρα κράτησε η αναστάτωση. Τα διόδια άνοιξαν και ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας. Το βλέμμα του κατά την αποχώρηση μπήκε μέσα μου σαν το σινεμά του Αγγελόπουλου.
Στην ΚΝΕ ήμουν πάνω από χρόνο στα φοιτητικά χρόνια. Στην Αλεξανδρούπολη. Μόνος πήγα. Λάθος. Πήγα με ένα φίλο, συμφοιτητή και συγκάτοικο. Μαζί πήγαμε, μαζί φύγαμε. Τον Ανδρουλάκη τον απολαύσαμε ως ρήτορα τότε, πολύ πριν γίνει καλός συγγραφέας.                 
Και!
Δεν έχει και αγαπητοί συμπολίτες. Έχουμε την Αριστερά σήμερα  κλοτσοσκούφι. Όσοι δεν αισθάνονται έτσι δεν έχουν ακουμπήσει την Αριστερά ούτε σαν χάδι. Αυτοί δεν δικαιούνται να ομιλούν.  
Τι θα κάνουμε στο Νομό συμπολίτες! Με την Έφη ή με την κυρία Τζάκρη! Δεν θα χτίσουμε τον Κολοσσό της Ρόδου, τον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε να υπερασπιστούμε. 
Γιατί!
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, όπως είπε ο Λεωνίδας Κύρκος, λίγο πριν φύγω από το παράθυρο του αυτοκινήτου του. “Η Αριστερά αγόρι μου είναι ιδέα”, είπε, “δεν πρέπει ποτέ να κυβερνήσει. Δεν κυβερνούν τον κόσμο οι ιδέες, κυβερνούν αυτοί που κυβερνούν κι όχι πάντα αυτοί που πρέπει”.   
Στοχάζομαι. 
Πόσο έρωτα είχαν αυτοί οι άνθρωποι του ΞΥΡΙΖΑ με την Αριστερά γαμώτο! 
Σκόρπισαν με το πρώτο. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω. Το 2015 δεν είναι μακριά. 
Ούτε τον έρωτά μου με την κυρία Θεολογία Παπαδοπούλου δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν. Τι θέλουν να κάνουν! 
Την κυρία Τζάκρη δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς. Ούτε τον κύριο Κασσελάκη. Ούτε την Έφη Αχτσιόγλου για το ήθος και την αγάπη της για το Σοσιαλισμό. Αύριο, μεθαύριο θα πρέπει να αντιπαρατεθούν αυτές οι ιδέες που φαίνονται αντίθετες. 
“Μεταξύ αντιθέτων καλλίστη αρμονία”, έγραψε κάποτε, προ κομουνισμού και καπιταλισμού, ο Ηράκλειτος.
Καλλίστη Αρμονία!
Ο Μίκης μίλησε για Συμπαντική Αρμονία, όπως και ο Σοστακόβιτς. Και μάλλον πολλοί κλασικοί μουσικοί. Το ίδιο έκανε και ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης, χωρίς να γνωρίζουν τις επιθυμίες του Σύμπαντος. 
Εμείς σαν νοήμονες και διαβασμένοι Αριστεροί τι …….
Στην ταινία ο  Δυναμιτιστής του Σέρτζιο Λεόνε και μουσική του συμπαντικού Έννιο Μορικόνε, ο αντιήρωας, λίγο πριν τον θάνατό του λέει “σκύψε κορόιδο”, και ο ήρωας καταλαβαίνει τι θα συμβεί και ανοίγει διάπλατα το βλέμμα και βλέπει το τσιγάρο που άναψε να γίνεται μια τεράστια έκρηξη, ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ.

Share on Google Plus