''Το άλλο'' αλλιώς

Γράφει η Γεωργία Ευθυμιάδου

Κανένα νομοσχέδιο δεν προκάλεσε τόσες συζητήσεις όσες ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία από πλευράς τους. Γιατί άραγε αναρωτιούνται πολλοί; Ερώτημα εύκολο να απαντηθεί που όμως αποσιωπάται. Μια ελληνική κοινωνία που μέχρι πρότινος χλεύαζε και λοιδωρούσε κάθε παρέκκλιση ηθική και κοινωνική έξω από τα μέτρα τα οποία όριζε ο συντηρητισμός και η ανελαστικότητα της υποκριτικής χριστιανικής ηθικής της, αντιστέκεται σθεναρά σε μια νέα πραγματικότητα που ορίζεται από την αποδοχή των μειονοτικών ταυτοτήτων, εθνικών, θρησκευτικών, φυλετικών και ατομικών. 

Αρτηριοοσκληρωτική και οπισθοδρομική δεν αποδέχεται τα όρια ελευθερίας του ατόμου σύμφωνα με τις προσωπικές επιλογές, αλλά ευκολότερα απόψεις μεσαιωνικής λογικής ενταγμένες στην κοινωνική ομοιομορφία μιας ψευδούς εικόνας. Κάθε απόπειρα αποκάλυψης της αλήθειας τρομάζει σαν το μέτρο να θίγει τα όρια του "συμπαγούς αυτοπροσδιορισμού" αρρενωπότητας ή θηλυκότητας.

Ο νόμος του ΠΑΣΟΚ για την κατάργηση της μοιχείας το 1982 -ζευγάρια τυλιγμένα με σεντόνι οδηγούνταν στην ασφάλεια-, η νομοθέτηση του πολιτικού γάμου ήταν πρωτοβουλίες που εξίσου προκάλεσαν αντιδράσεις, διαμαρτυρίες πολιτών και αυθαιρεσίες από την εκκλησία. Ποιος δεν άκουσε ή και βίωσε την άρνηση κάποιου ανεγκέφαλου ιερέα να βαπτίσει παιδί ζευγαριού ή να τελέσει το μυστήριο της εξόδιας ακολουθίας σε άτομο που τέλεσε πολιτικό γάμο; Κι όμως τα ήθη αλλάζουν γιατί αλλάζουν οι κοινωνίες και η εξέλιξη και συμπερίληψη είναι μονόδρομος. 

Οι γάμοι ως και το 1980 δεν κλονίζονταν, ακόμη κι αν συστατικό τους ήταν η βία. Το διαζύγιο ταμπού για τις κλειστές κοινωνίες - είναι ακόμα – κι όμως ένα μεγάλο ποσοστό χωρίζει χωρίς τα επίχειρα του άλλοτε δακτυλοδεικτούμενου κοινωνικού στιγματισμού. Ο γάμος είναι απόφαση συντροφικότητας και συνοδοιπορείας με προαπαιτούμενο την αγάπη και όχι μια θεσμική φυλακή χωρίς δυνατότητα εξόδου. Αν κάποιος θεωρεί τον γάμο εφ’όρου συμβόλαιο ζωής, σίγουρα έχει συνηγορίσει στην απομάγευση του έρωτα του. Γιατί άραγε θέλουν τόσο να παντρευτούν τα ομόφυλα ζευγάρια; Δε γνωρίζουν άραγε ότι ο γάμος, οι υποχρεώσεις των παιδιών σκοτώνουν τον έρωτα. Το γνωρίζουν όσο και οι υπόλοιποι, μα οι άνθρωποι συνεχίζουν να παντρεύονται και να τεκνοποιούν! Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν γίνονται μέρος ενός θεσμού υπό αμφισβήτηση, αλλά η δυνατότητα να μπορούν να το πράξουν. Η δυνατότητα του δικαιώματος να είναι ισότιμοι πολίτες μιας ευνοούμενης χώρας στην οποία προσφέρουν τις υπηρεσίες και τους φόρους τους. Το πρόβλημα δεν είναι αν κάποιος έχει επιφυλάξεις για τις ενδεχόμενες ψυχολογικές επιπτώσεις των παιδιών με ομόφυλους γονείς. Αυτές μπορεί να υπάρξουν στο σχολείο και το ευρύτερο περιβάλλον εξαιτίας μιας υπαρκτής διαφορετικότητας που όμως στο χέρι μας είναι να τη χειριστούμε με το βλέμμα στραμμένο μπροστά. Αν εμείς ορθώνουμε τείχη απέναντι στο "άλλο" τότε συμβάλλουμε στον αποκλεισμό και την ξενότητα. 

Δεν υπάρχει εξ ορισμού καλός γονέας επειδή κάποιος είναι ετεροφυλόφιλος. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο μάλλον θα βλέπαμε παιδιά αγγελικά πλασμένα, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ολοένα και περισσότερα παιδιά οδηγούνται σε πράξεις ωμής βίας ή στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Οι γονείς έχουν υποκαταστήσει τη φροντίδα και παρουσία τους από τα ηλεκτρονικά μέσα και την εικονική επικοινωνία. Λάθος, μα έχουν δικαίωμα όπως και όλα τα ανθρώπινα λάθη να τα πράξουν όλοι. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δε μεταβιβάζεται, ούτε κληρονομείται, διότι τότε κανένας ετεροφυλόφιλος γονέας δε θα είχε ομοφυλόφιλο παιδί. Όλοι δικαιούμαστε να στεκόμαστε αμήχανα σε κάτι που ξεπερνά τον εσωτερικευμένο συντηρητισμό που γαλουχηθήκαμε, όμως θα πρέπει να το γνωρίζουμε και να μην ομνύουμε στις κοινωνικές κατασκευές που καθόριζαν το παρελθόν μας.

Ο νέος νόμος δίνει διέξοδο σε κάτι που ούτως ή άλλως γίνεται και υπάρχει. Το μόνο που κάνει είναι να επιλύει τα κενά που υπήρχαν και άφηναν εκτεθειμένα τα υιοθετημένα παιδιά, δείχνοντάς τους το δρόμο επιστροφής προς το ίδρυμα σε περίπτωση θανάτου του γονέα που προχώρησε σε υιοθεσία. Ο ρεαλισμός απεικονίζει την πραγματικότητα και δεν μπορούμε παρά να τη δούμε και να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε!