Μέρος του κάματου, 3 ευρώ η ώρα (Του Γιάννη Πετρόπουλου)

Του Γιάννη Πετρόπουλου

Δημ.- Ποιο πολιτικό σύστημα προτείνεται κύριε Καστοριάδη;

Καστ. – Αυτό που προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει την αδικία.

Δημ- Δηλαδή;

Καστ.- Δεν έχει δηλαδή. Τη γη της επαγγελίας μόνο η Σοβιετική ένωση την ευαγγελίζεται. Δεν θα υπάρξει ποτέ.

Δημ. – Ο όρος Αριστερά – Δεξιά, σοσιαλισμός – καπιταλισμός!

Καστ. – Ιδεολογίες είναι. Αυτά έχουν οι ιδεολογίες. Φαίνεται να υπερισχύει 

κατά κράτος ο καπιταλισμός. Άνθρωποι επιλέγουν τα πολιτικά συστήματα. 

Άκου αγαπητέ μου. Όταν μια κοινωνία επιλέγει σαν πρότυπο ευτυχισμένου

ανθρώπου αυτόν που έχει δυο σπίτια , ένα εξοχικό και δυο γκόμενες και αυτός ο ίδιος μπερδεύει το ψάρι Σολομός με τον ποιητή Σολωμό, τον Μάρκες με τη μάρκα του καζίνου

επιλέγει και το αντίστοιχο πολιτικό κόμμα. Απλά είναι τα πράγματα.

Δημ.- Τι σημαίνει αυτό!

Καστ.- Όλα στη ζωή είναι πολιτική, όλα. Αυτή είναι η πολιτική σήμερα, αυτά είναι τα κόμματα, αυτοί και οι πολίτες. 

(Τα λόγια αυτά δεν είναι βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ειπώθηκαν τρία χρόνια πριν σκορπήσει η Σοβιετική Ένωση χωρίς να πέσει μια πιστολιά. Τότε είπε ο φιλόσοφος πως η κομουνιστική γραφειοκρατία θα καταρρεύσει, ένα μόνο φοβάμαι, να μην κάνει πολύ θόρυβο κατά την πτώση της, όπως κι έγινε. Κιχ)

ΨΑΧΝΟΥΝ, λένε, τα ελληνόπουλα την τύχη τους στις ξένες χώρες, γιατί η κοροϊδία του μερο-κάματου έχει φτάσει σε επίπεδα γελοιοποίησης της ίδιας της εργασίας, είναι απάτριδες και δεν γνωρίζουν την ιστορία της πατρίδας τους. “Του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υπομένει”, έγραψαν πολλοί ποιητές σε περιόδους πολιτικής αναταραχής. Σε περιόδους “τάχα”, ομαλότητας, γιατί την υπομένει! Γιατί επιτρέπει το κράτος τέτοιον “έντεχνο” ξεριζωμό στα παιδιά του και αφήνει στην αγορά τέτοια εξευτελιστικά μερο-κάματα.
Δεν τα διώχνει η Ελλάδα τα ελληνόπουλα ούτε διώχνει τους Αλβανούς μετανάστες η Ελλάδα σε άλλες χώρες, οι κυβερνήσεις τους διώχνουν  και μάλιστα με κατευόδιο. Το ότι θα είμαστε το 2050 εφτά εκατομμύρια και εν δυνάμει πέντε εκατομμύρια “ξένοι”, δε μας απασχολεί! Βέβαια τη λέξη “ξένος” όπως θέλετε την ορίζεται. Oι διαβασμένοι θα γνωρίζουν το βιβλίο “Ο Ξένος” του Καμύ και οι αδιάβαστοι, αν μπορούν ας εντρυφήσουν στην πρόταση που λέει ο λαός ….“όλοι είμαστε μουσαφίρηδες σε τούτη τη ζωή και όλοι ξένοι και κάποιοι είναι ξένοι και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Οπότε ποιος είναι ξένος και ποιος δεν είναι, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. 

“Ας φύγουν τα παιδιά, όλα με ξένες γλώσσες και πτυχία είναι, θα προκόψουν”, λένε κάποιοι  γονείς και σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα. Εξάλλου οι Έλληνες πάντα ταξίδευαν κι εκεί που πήγαιναν κάτι “έκλεβαν” και το έφερναν πίσω στην πατρίδα και το μετουσίωναν σε δικό τους. Ναι, βέβαια, ώσπου έκαναν αποικίες και μια χαρά βολεύτηκαν. Τότε, τα παλιά χρόνια. Ούτε και τότε είχε μεγάλο αλισβερίσι η Μητρόπολη με τις αποικίες. Μόνο όταν είχε πόλεμο τις επισκέπτονταν για να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους και αλίμονο αν ήσουν με τη Σπάρτη ή την Αθήνα.
Τα σημερινά Ελληνόπουλα που μεταναστεύουν δεν έχουν τέτοιο φόβο. Δεν μπορούν  σήμερα οι κυβερνήσεις να κουμαντάρουν μια χρεοκοπημένη χώρα, θα επέμβουν στο Βερολίνο ή το Παρίσι! Αστεία πράγματα. Εξάλλου είμαστε όλοι Ευρωπαίοι, έχουμε πολλά κοινά, σπίτι μας την αποκαλούμε, δεν είναι παίξε γέλασε. Σε καλά σπίτια πηγαίνουν τα Ελληνόπουλα και σε καλές δουλειές και προκόβουν, αυτά ακούμε κι εμείς οι γηγενείς και χαιρόμαστε.
Το γιατί φεύγουν, μας απασχολεί!
Το πώς φεύγουν, μας απασχολεί!
Οι κυβερνήσεις πώς το ανέχονται όλο αυτό το σκηνικό. Χαίρονται, λυπούνται, σιχτιρίζουν, μιξοκλαίνε, τι κάνουν!
Δεν χρειάζεται να ρωτήσετε κάποιον προφέσορα για να το μάθετε. Δεν είναι και πολλοί αυτοί που θα μας πουν την αλήθεια. Ο καθένας από τους σοφούς κοιτάζει τη βολή του. Ποιος θέλει να ξεβολευτεί τούτους τους καιρούς! Δε βλέπετε τι γίνεται, ο σώζον εαυτό σωθήτω. Πού θα πας να κρυφτείς; που είπε και ο Μάνος Χατζιδάκις. 
Ρωτήστε ένα παλικάρι ή μια κοπελιά που εργάζεται σε καφετέρια, μπαρ, εποχική εργασία στον κάμπο ή στο εργοστάσιο. Από 3 ευρώ την ώρα. Στο δημόσιο είναι πάνω από 10 ευρώ η ώρα, μπορεί και 13 ευρώ. Δημόσιο είναι αυτό, κάτι παραπάνω θα ξέρει, ίσως και να κουράζεται περισσότερο ο εργαζόμενος στο δημόσιο. Τα νιάτα που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα κάτι ξέρουν κι αυτά, αλλά σε ποιον να πουν τον πόνο τους.
Πρέπει το Ελληνόπουλο στον ιδιωτικό τομέα να εργαστεί έξι μέρες τη βδομάδα από 10 ώρες την ημέρα για να βγάλει 30 ευρώ τη μέρα, οπότε  30χ26=780 ευρώ. Και θέλουμε αυτός ο νεολαίος μετά από εργασία 10 ωρών να προλάβει να ξεκουραστεί, να ανοίξει τα μάτια του στον κόσμο, να φλερτάρει ή να ερωτευτεί, να ακουμπήσει την τέχνη, να διαβάσει, να πάει ταξίδι, να, να, να, Να! που τραγούδησε ο μέγας Δήμος Μούτσης. Λυπάμαι πολύ συμπολίτες, αλλά τα νούμερα δε βγαίνουν. Τα γεμίζουμε ρυτίδες τα Ελληνόπουλα πολύ πριν την ώρα τους, τα κάνουμε θυμωμένα, νευρικά, παρατεταμένη εφηβεία λέμε, “μα τι παιδιά είναι αυτά, καλπαζάνικα ούτε για μεροκάματο πηγαίνουν και μόνο με το κινητό ασχολούνται και άλλα πολλά που δεν μπορώ να γράψω.   

Μα, λένε οι ειδικοί, είναι νέοι έχουν κουράγιο. Αυτό έλεγε και ο Δημήτρης Χορν στην ταινία…..“μα εγώ είμαι νέος, νέος, εσύ είσαι ένα χούφταλο, γιατί να επιλέξει εσένα βρε γέρο! Εγώ έχω λεφτά, του είπε, για να δοκιμάσουμε! Δοκίμασε και έχασε ο νέος από τον γέρο”.
Θα μου πείτε ταινία είναι αυτή, ότι θέλει λέει. 
Αυτές τις σαχλαμάρες που λένε οι κυβερνήσεις στα νιάτα είναι καλύτερες! Πώς επιτρέπουν έναν νέο άνθρωπο να αμείβεται με 3 ευρώ την ώρα, δεν ξέρουν ότι έτσι τον αποστεώνουν, τον αποφλοιώνουν ή πιστεύουν ότι επειδή ακόμα στη χώρα μας αντέχει ο κοινωνικός ιστός τα πράγματα βρίσκουν το ζύγι τους.
Πάει ο κοινωνικός ιστός  πολιτευτές, διαρρηγνύετε, δεν το βλέπετε!   
Ούτε το βλέπουν ούτε τους νοιάζει ούτε κι έχουν  καημό  να δουν κάποιο όνειρο και ταρακουνηθούν. Τραγική η διαπίστωση, αλλά μπλέξαμε συμπολίτες, μπλέξαμε άσχημα και αν υπάρχουν σήμερα κάποιοι που χαζογελούν, και δεν είναι λίγοι αυτοί, 1,5 εκατομμύριο συμπατριώτες μας την έχουν γραμμένη την κοινωνία, ξέρετε που. Δεν είναι λίγοι, έχουν και τα ΜΕΣΑ να κάνουν μεταδοτική τη χαζομάρα, οπότε τα άλλα 8,5 εκατομμύρια συμμετέχουν στην χαρά τους και ας μην έχουν πάει ένα ταξίδι, μια εκδρομή, να τρέμει το φυλλοκάρδι τους όταν ανοίγουν τον λογαριασμό του ρεύματος και να βλέπουν τα βράδια εφιάλτες. Έχουν κινητό τηλέφωνο όμως κι αυτό τους αρκεί. Γι’ αυτό είπε πολύ εύστοχα ο Κορνήλιος Καστοριάδης ότι μπορεί ο άνθρωπος να επιλέξει να ζει ως δούλος. Ούτε την ειρωνεία μπορούν να καταλάβουν κάποιοι, πώς θα καταλάβουν ΟΛΑ τα υπόλοιπα. 
Κανείς δεν επιλέγει να ζει ανέραστα , αν δεν τον ευνουχίσεις. Το να ευνουχίζεις τον  εργαζόμενο νέο είναι εγκληματική προσχεδιασμένη πράξη. Και ύστερα λέμε οι νέοι έτσι, οι νέοι αλλιώς, δεν παντρεύονται, συζούν, κάνουν μυστήρια ζευγαράκια, κατά διαβόλου πάμε, έτσι λένε κάποιοι και αντί να θυμόσουν με τα ανίκανα πολιτικά κόμματα που είναι φρουφρού και αρώματα, συναγωνίζονται στην υπερβολή της σαχλαμάρας, άλλο κόμμα κάνει αγώνα να ντύσει έναν πολιτικό αρχηγό στρατιώτη, άλλο δεν μπορεί να βγάλει άκρη μεταξύ πολιτικής ευθύνης και κοινωνικής ευθύνης, άλλο ψάχνει να βρει το κέντρο βαδίζοντας σαν σε κυκλωτικό χορό, άλλο λέει είναι Νέα Αριστερά, άλλο λέει ότι είναι η Παλιά Αριστερά, το ΚΚΕ λέει η Αριστερά είμαι εγώ, άλλο λέει ότι είναι Δεξιό, άλλο λιγότερο Δεξιό και άλλο μιλά κατευθείαν με το Θεό παίρνοντας Αυθεντικές ντιρεκτίβες, άλλος πλέει με ούριο άνεμο κατά κει που πάνε τα συναισθήματα, τάχα, της κοινωνίας, γενικά τα πολιτικά κόμματα, για να μην τα αδικούμε, εικόνα μας είναι, δηλαδή σαν τα μούτρα μας, οπότε,  “κάθε καιρός και ο Στάλιν, κάθε καιρός και η Ουγγρική Εξέγερση”. Το 2015 ήταν κάτι σαν στοίχημα για έναν υποψιασμένο λαό. Ούτε υποψία είχαμε και ήμασταν και αδιάβαστοι και φυσικά πήγαμε …..αδιάβαστοι, όπως αδιάβαστη πήγε και η Αριστερά.
Έτσι που τα μπερδεύουν τα ελληνόπουλα τα πολιτικά κόμματα, απορώ πως δεν έχουν ανακαλύψει τον Αριστοφάνη για να τους πάει κατευθείαν στην ΤΡΑΓΩΔΙΑ.  
Τα πάντα ρει, ναι, αλλά προς τι όλα αυτά. 
Όταν ένας εργοδότης δίνει 3 ευρώ την ώρα σε έναν νέο άνθρωπο, από κάπου παίρνει την εντολή, κάποιος ανοίγει κιτάπια και τα γράφει όλα αυτά και κάποιος τα εφαρμόζει.
Οπότε, γιατί να μην είναι θυμωμένη η Έλενα με τους είκοσι δύο λαμπερούς μάηδες και το αστραφτερό χαμόγελο όταν παίρνει 3 ευρώ την ώρα κι όταν πάει να βρει το αγόρι της δεν έχει κουράγιο ούτε ένα φιλί να του δώσει και κλείνουν τα ματάκια της και τα αυτιά της δεν μπορούν να δεχτούν γλυκά λόγια και ούτε το κορμί της χάδια. Τόσο πολύ “φαρμάκι”, κούραση δηλαδή, κανείς δεν  αντέχει.   
Την πατρίδα του κανείς δεν την βρίζει. Κανείς. Δεν πρέπει τα ελληνόπουλα να μπερδέψουν το στίχο του Σεφέρη, “όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει”. Δεν πληγώνει κανέναν η Ελλάδα. Ο Γιώργος Σεφέρης έπρεπε να γράψει “οι κυβερνήσεις”, για να το καταλάβουν κάποιοι. Η ποίηση όμως έχει κώδικες. Αυτούς τους κώδικες πρέπει να τους μάθουν τα Ελληνόπουλα, αλλιώς θα μπερδέψουν ποιος πληγώνει ποιον και τότε τα πράγματα θα είναι μη αναστρέψιμα. 
Λιγοστεύουμε που λιγοστεύουμε, τουλάχιστον στοιχειωδώς να μπορούμε να συνεννοηθούμε. Από κάπου πρέπει να γίνει μια αρχή. Το κοινοβούλιο απ’ ότι φαίνεται δεν τα πάει καλά. Μα αφού όλα είναι πολιτική, τι θα κάνουμε εμείς, τι θα κάνουν τα ελληνόπουλα. Αλίμονο αν μπερδέψουν τη μεταφυσική με την φυσική τάξη των πραγμάτων και κάνουν με τα κινητά τους την ζωή εικονική. Καλώς να ορίσει τότε η Τεχνιτή Νοημοσύνη συμπολίτες, καλώς την ‘ναι κι ας άργησα που λέει και το τραγούδι. 
Κάποτε γράφονταν Μανιφέστα πολιτικά, ιδεολογικά, λογοτεχνικά. Έπαιξαν τον ρόλο τους. Σήμερα μπορεί να γίνει αυτό! Νερουλιασμένη διανόηση, νερουλιασμένες ιδεολογίες και κανείς δεν έχει διάθεση ν’ αναζητήσει κάτι το καινούριο, γιατί πολύ γρήγορα το καινούργιο γίνεται παλιό και πάει λέγοντας.