Ο Κότινος που έγινε 60.000 ευρώ συν τα μπόνους των…

Του Γιάννη Πετρόπουλου 

Μπορεί η Ελλάδα να διαχωρίσει τη θέση της από όλο αυτό το θέαμα  που σήμερα λέγετε  “Ολυμπιάδα”!

1. Μπορεί!

2. Το θέλει!

3. Αν το θελήσει, μπορεί να το κάνει! Μέσα στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, αυτή η κουτσουλιά μπορεί να αντιμετωπίσει τους «Πέρσες!».

4. Η ιδέα του Ολυμπισμού «λένε» έγινε πανανθρώπινη, άρα ξέφυγε από τα χέρια μας, για να μην πω από τις βιβλιοθήκες μας.

5. Μπορεί σήμερα η “σκεπτόμενη” διανόηση της χώρας να υποστηρίξει το στίχο του 

Σολωμού : Λόγος  -  Έργο  -  Νόημα (για μια Ολυμπιάδα του ανθρώπου)

6. Αν δεν μπορούμε, τουλάχιστον να πούμε τα λιγοστά μας λόγια πριν η ψυχή μας κάνει πανιά.  Καμιά φορά η δήλωση ανημποριάς είναι καλύτερη από την ταπείνωση. 

            ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ  ευτυχώς μόνο δική μου θέση , είναι πολλών συμπολιτών και συμπατριωτών που ξέρουν “πέντε γράμματα” και έχουν τη ζωή  πολύ ψηλά, όπως και την πατρίδα, αυτήν την κουτσουλιά στο χάρτη που οι στοχαστές της είπαν  κάποτε αυτά που ήταν να πουν στην ανθρωπότητα, πολύ ανώτερα από τον σημερινό, πρόσκαιρο, χωμένο στ’ αναβολικά, απαίδευτο ολυμπιονίκη που δεν ξέρει να ψελλίσει σε οποιαδήποτε γλώσσα, ας μην είναι αγγλικά, δεν πειράζει, ένα δυο φωνήματα ώστε οι  λέξεις  “Κότινος”, “Ολυμπιάδα”, “εκεχειρία”, “ειρήνη”, “αδελφοσύνη”,  “όχι πόλεμος” να αποκτήσουν ένα  πραγματικό νόημα στο «μη νόημα», της πρόσκαιρης ,  πολλά υποστηριζόμενης, έντεχνης  ζωής τους!

Και πιο είναι το νόημα!

Σίγουρα δεν είναι το νόημα που δίνουν οι σπόνσορές τους. Σίγουρα δεν είναι το νόημα που δίνει η αγορά, σίγουρα δεν είναι το νόημα που δίνουν πολλοί δημοσιογράφοι, θεέ και κύριε, λέω κι απορώ, τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι!, σίγουρα δεν είναι το νόημα που δίνουν οι εκφραστές ενός τέτοιου σκηνικού που ούτε ο Φελλίνι μπορούσε να φανταστεί. Σίγουρα δεν είναι το νόημα του “ωχ αδερφέ, η πρωτιά μετράει”, σίγουρα δεν είναι το νόημα που δίνουν τα  αναβολικά, γιατί κανείς από μας του “θεατές” δε γνωρίζει ποιοι από αυτούς κοιμούνται και καμιά φορά δεν ξυπνούν, και αν πάμε λίγο πίσω, θα δούμε ολυμπιονίκες να κοιμούνται γυναίκες και να ξυπνούν άντρες, πολύ πριν εμφανιστεί η πολλά υποσχόμενη τεχνιτή νοημοσύνη. Σίγουρα δεν είναι το νόημα που δίνουν όλα αυτά τα εργαστήρια παραγωγής “ολυμπιονικών” που δεν έχουν ούτε πατρίδα ούτε ιερό ούτε όσιο, σίγουρα δεν είναι οι επιτήδειοι, που πάντα υπάρχουν , που πάνε να ντύσουν τον ξυπόλητο Αφρικανό που η μόνη του διέξοδος από τη «μιζέρια», είναι τα σαράντα ή τα πενήντα χιλιάδες δολάρια. Τρέχει που τρέχει σε όλη του τη ζωή, ε, κάποιοι τρέχουν λίγο παραπάνω, γιατί να είναι και μεγάλοι αθλητές! Ή αυτός ή αυτή που ζυγίζει εκατόν πενήντα κιλά και πετά το μπαλάκι λίγο μακριά, τόσο φαΐ να πάει χαράμι, ναι, μπράβο, αλλά γιατί να είναι μεγάλος αθλητής,  δεν μπορώ να τον πω μεγάλο αθλητή ούτε έναν που ξυπνά και κοιμάται έχοντας στο μυαλό του  την πρωτιά και αφήνει στο προσκέφαλό του τον Όμηρο αδιάβαστο.

Τι δουλειά έχει η χώρα μου με αυτά τα πράγματα πατριώτες! Η χώρα μου είπα, δε σημαίνει ότι είναι και χώρα σας. Μα……εσύ……σε άλλη χώρα ζεις! Ο Ελύτης κάπως αλλιώς την οριοθέτησε αυτήν την έννοια και είμαι μαζί του, εξάλλου εγώ έχω μείνει στον Κότινο και στο μήνυμα της εκεχειρίας, αυτόν σπούδασα στα κιτάπια της ιστορίας και όχι μόνο της κοιλιάς. Με αυτήν την χώρα είμαι. Δεν μπορώ να χαρώ ούτε με τα ρωμαίικα μετάλλια ούτε με τα φράγκικα ούτε με τα μετάλλια της πονεμένης Αφρικής, όταν οι αθλητές έχουν αλλού το νου τους. Εγώ τον έχω στον Κότινο και στον Αριστοφάνη και τον Επίκουρο και στον Ελύτη και ……μακρύς ο κατάλογος για την πατρίδα την Πρώτη που στον αρχαίο κόσμο «εγκαθίδρυσε» ολυμπιακούς αγώνες με την επιβολή της πειθούς και της ειρήνης. Αν κάνω λάθος, δε φταίω εγώ που τους πίστεψα.

Έτσι κι αλλιώς, ιστορικά ήμασταν ανάδελφοι, η μοναξιά της γλώσσας μου, της κουλτούρας μου, της φιλοσοφίας μου που κάποτε ήταν κυρίαρχη , σήμερα δεν είναι, γιατί να είναι η ιδέα του Ολυμπισμού.  Μεγάλη χώρα δεν ήταν ποτέ η πατρίδα μου, ήταν μεγάλη σε έκταση σκέψης και χρόνου. Στο σημερινό «τουρλουμπούκι» δεν θα ήθελε να συμμετέχει ούτε ο Πλάτωνας ούτε ο Επίκουρος ούτε ο Αριστοτέλης, εμείς γιατί να το θέλουμε! Ως ζήτουλες και ταπεινωμένοι από τα «πονηρά» χρέη, επειδή η Ολυμπιάδα έγινε από πλούσιους ή γιατί σε αυτόν τον κόσμο πιο πολύ μετρά η εφαρμογή μιας ιδέας, παρά η ίδια η ιδέα!

Για να βρούμε το νόημα σε όλα αυτά πρέπει πρώτα να κατανοήσει η ανθρωπότητα γιατί έκλεισαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Το κατανόησε ανθρωπότητα γιατί “βουβάθηκαν” οι Ολυμπιακοί αγώνες μέσα στους αιώνες! Ας πούμε ότι  κατανόησε η ανθρωπότητα ή καλύτερα ο χριστιανισμός , το γιατί μπήκαν στην περιοχή  της λησμονιάς οι Ολυμπιακοί αγώνες και είπε ένα Τεράστιο συγγνώμη. Το είπε! Μετά από …..χρόνια τους ξαναθυμήθηκε. Ποιος θυμήθηκε τους Ολυμπιακούς αγώνες! Η ανθρωπότητα! Η αγορά! Η ανάγκη! Η αδερφοσύνη που κηρύσσει ο χριστιανισμός! Οι άλλες θρησκείες δεν είχαν κανένα καημό. 

Πιερ Ντε Κουμπερτέν – Δημήτριος Βικέλας.

Μα πώς τα κατάφεραν δυο άνθρωποι! Αν διαβάσουμε το βίο και την πολιτεία τους θα το κατανοήσουμε. Ο ταύρος κάνει τη γενιά ή η γενιά τον ταύρο, λέει ένα τραγούδι κρητικό. Καμιά φορά η ιστορία βρίσκει τον κλειδούχο της, καμιά φορά δεν τον βρίσκει, και το τρένο εκτροχιάζεται. 

Αυτές οι δυο προσωπικότητες την έπιασαν την ανθρωπότητα από τα κέρατα και ΞΑΝΑ-ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΑΝ την Ολυμπιάδα. Πού! Στη Ελλάδα, στη μήτρα, σε μια εποχή που ούτε το αρχαίο πνεύμα υπήρχε ούτε και τα αντιστήλια μπορούσαν να υποστηρίξουν τέτοιο μεγαλειώδες σχέδιο. Παρόλα τα εμπόδια,  τα θεμέλια μπήκαν και η “Ολυμπιάδα”, επανήλθε στην ιστορία κρατώντας τα δυο τρία πράγματα που μπορούσαν να κρατηθούν. 

Στους πολέμους που πέρασε η ανθρωπότητα ΔΕΝ έγιναν Ολυμπιάδες. Το αν το ξέρουν ή όχι οι σημερινοί άνθρωποι είναι ευθύνη της εκπαίδευσης, δε γράφω παιδείας, γιατί εκεί τα πράγματα περιπλέκονται. Είναι άλλο πράγμα η εκπαίδευση κι άλλο η παιδεία. Η ανθρωπότητα κινδυνεύει να χαθεί όχι από έλλειψη εκπαίδευσης, αλλά από την ΤΕΡΑΣΤΙΑ έλλειψη παιδείας. 

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το ’75-77, το προσπάθησε να αναδείξει τη χώρα ως ΜΟΝΙΜΟ τόπο των Ολυμπιακών αγώνων. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη Μελίνα Μερκούρη είχαν άλλο στόχο, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Το πάλεψαν. Σήμερα, μακάρι αυτά που ακούγονται να είναι αλήθεια, το θέμα των Γλυπτών επανήλθε στο προσκήνιο. Μια χώρα εξαρτημένη από τόσους δαιμόνους, είναι καλό να δέχεται ένα τέτοιο παραμύθι, αλλά ας μη χαζογελάμε, τα γέλια είναι ωραία σε τραπέζι γλεντοκόπων, είναι όμως τραγωδία σε τραπέζια αρπακτικών. Γιατί να επιστρέψουν τα Ελγίνεια Μάρμαρα οι Εγγλέζοι!  Γιατί να επιτρέψουν οι δυνάμεις της αγοράς να επιστρέψει η Ανθρωπότητα σε μια Ολυμπιάδα με Κότινο 5.000 ευρώ, αλλά με παγκόσμια Εκεχειρία. 

Η ελληνική σκέψη στους αιώνες «καθυπόταξε» και τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό και βέβαια τον Καπιταλισμό. Το έχουμε το οπλοστάσιο. Τι δεν έχουμε. Πολιτική και λαό. Η πολιτική είναι αυτή που βλέπουμε. Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο. Ένας τρομαγμένος Έλληνας θα έκανε τον σταυρό του, ένας μη τρομαγμένος και ολίγον φιλελεύθερος θα στραβομουτσούνιαζε κι ένας έξτρα δικαιωματιστής θα έλεγε πως ένας άντρας που έγινε γυναίκα μπορεί να παίζει μπουνιές σε μια Ολυμπιάδα με μια γυναίκα που ήταν γυναίκα και παρέμεινε γυναίκα. 

Τι δουλειά έχει η χώρα μου σε αυτό το τουρλουμπούκι που λέγεται Ολυμπιάδα!

«Κουτράει» η πολιτική , «κουτράνε» όμως και τα ελληνόπουλα αγαπητοί πατριώτες και όταν ένας κουτράει πάνω στον άλλον, και δει , γενιά με γενιά, δε μιλώ για την εκπαίδευση, μια  χαρά το λέει η Αλβελέρ και ο Θεοδόσης Τάσιος. “’Αλλο η εκπαίδευση κι άλλο η παιδεία”, καμιά Ολυμπιάδα ΔΕΝ μπορεί να μπει προμετωπίδα στο μέλλον ενός ΑΝΤΑΡΤΗ λαού. Ή δεν ήμαστε! “Τόσος κόπος, τόσο αίμα για ένα πουκάμισο αδειανό!”. Με πορδές δε βάφονται αβγά και τα ελληνόπουλα σήμερα, τα παιδιά μας δηλαδή, το είπε πριν τριάντα χρόνια ο Νιόνιος, σήμερα τα πράγματα είναι πιο τραγικά, αυτά που γράφουμε εμείς οι «συντηρητικοί» τους φαίνονται από γραφικά έως επικίνδυνα. “Όπως οι άλλοι κι εμείς”, λένε και το παλεύουν όσο μπορούν. Το παλεύουν! 

Τι είναι η πατρίδα για τα σημερινά ελληνόπουλα! Το ξέρουμε εμείς οι μεγαλύτεροι! Είναι ξεπερασμένη έννοια, είναι η ιστορία, είναι οι κάμποι και οι βουνοί που έλεγαν οι παλαιότεροι, είναι ο καλόκαρδος Χριστούλης, είναι η Εσπερία, είναι το κακό μας ριζικό, είναι η έρευνα του ’93 που έγινε στον Πειραιά όπου το 45% των εκπαιδευτικών πιστεύουν ότι ο Θεός είναι Έλληνας,  τι είναι η πατρίδα συμπολίτες, τι είναι η Ολυμπιάδα σήμερα για τους νεότερους. Στα σκοτεινά βαδίζουμε στα σκοτεινά προχωρούμε. Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά, έγραψε ο Σεφέρης μέσα στον μεγάλο πόλεμο. Χρόνια μετά, πάλι στα σκοτεινά προχωρούμε και ………ούτε μια λυχνία ή ένα φανό θυέλλης!

Υ.Γ

Ξενύχτησα μελετώντας το θάνατο του θανάτου της ιστορίας και όταν έκλεισα τα μάτια ο θάνατος έγινε αναστάσιμος. Συμβαίνουν καμιά φορά σε λαούς  που λαχταρούν τη ζωή περισσότερο από τον «επίπλαστο» παράδεισο που φέρει ο θάνατος. 

Κάθε εποχή και ο Στάλιν, κάθε εποχή και η Ουγγρική εξέγερση…..κάθε εποχή και η Ολυμπιάδα της με τους ελλανοδίκες και τους ολυμπιονίκες της. Έ, και!

Και …

Κανένας Σπάρτακος ή Κολοκοτρώνης δεν ………αγιοποιήθηκε.

Ή και …..

Ποτέ ιστορικά τόσοι λίγοι δεν έκαναν κουμάντο τόσους πολλούς. Ιστορικά δεν εξηγείται ούτε με καπιταλισμό ούτε με κομουνισμό ούτε η τράπεζα είχε ποτέ τόση δύναμη. Μα, τι έπαθε ……η ανθρωπότης! Ξινόχορτο και τσουκνίδα….μόνο!

Ή και , ναι…..

Δε βρέθηκε ακόμα ο Μαγγελάνος ενός τριαντάφυλλου………πώς να βρεθεί….. όταν  ο κάθε καρμίρης μπερδεύει τον Ολυμπιακό με την Ολυμπιάδα.

Ή ακόμα παρακάτω…….

Απόγονος άρχοντα δεύτερης και τρίτης γενιάς δεν ευτύχησε. 

Ακόμα παρακάτω:

Η ιστορία παίζεται μεταξύ Σιωνιστών και Ελλήνων! Ο Αριστοφάνης με τις Όρνιθές του κάτι άλλο είπε, αλλά μάλλον δεν το καταλάβαμε και ας έκανε ο Κάρολος Κουν τεράστια  υπομονή. Δε μιλώ για τον Οιδίποδα! Μίλησε ο Φρόιντ.

Πέντε γραμμάρια αυτοσυνειδησίας είναι πολλά καντάρια δύναμη για να «κουμαντάρεις» τον κλειδούχο της ιστορικής σου διαδρομής, πρέπει όμως να την έχουν πολλοί, αλλιώς  Λεωνίδες  θα βρεθούν, όπως και Εφιάλτες και οι Μήδοι πάντα θα περνούν. 

Μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια

Να ‘χεις τύχη , να ‘χεις τύχη η ζωή να σου πετύχει.

Τύχη!

Ή

Ένα κλικ το θάμα, ένα κλικ το αντίθαμα. Οι προσευχές περισσεύουν, ακόμα και οι καλόγεροι καμιά φορά τις βαριούνται.