Το αλεύρι πιο όμορφο ή το στάχυ; (Του Γιάννη Πετρόπουλου)

 

Το αλεύρι ποιο όμορφο ή το στάχυ - Του Γιάννη Πετρόπουλου

-Και τ’  είναι η ομορφιά.
-Ποιος νοιάζεται βρε για ομορφιά. Γι’ αλεύρι μιλάς, για ψωμί.
-Το στάχυ δεν…….
-Δε μας παρατάς. 
Λικνίζεται δε λικνίζεται το στάχυ, αλεύρι θα γίνει, δηλαδή ψωμί.   
-Και ο έρωτας από ένα στάχυ που λικνίζεται ξεκινά ρε!
-Και τι μ’ αυτό. Με έρωτα δε χορταίνει κανείς.
-Κανείς!
-Ποιος χορταίνει ρε! 
-Η ποίηση, δηλαδή, η ζωή, ρε σαχλαμάρα. 

Να ζει κανείς ή να μη ζει, να αγαπά κανείς ή να μην αγαπά, να εργάζεται κανείς ή να μην εργάζεται, να μπαίνει κανείς σε λευκά σεντόνια ή να μην μπαίνει, να αγωνίζεται κανείς για ένα όνειρο ή να μην αγωνίζεται, να πιστεύει σε σωτήρες ή όχι, να γράφει στα αρχ….του (πιπέρι) τα πάντα, να βλέπει κάποιος στάχυ και ο νους του να πηγαίνει στ’ αλεύρι κι όχι κάπου αλλού, ν’ ακούει κάποιος Ξαρχάκο , Θεοδωράκη  Χατζιδάκι και να λέει “μούμιες” , να , να , “Να” και ο Μούτσης.
Τι είναι ο άνθρωπος αναρωτιέται σήμερα η Τ.Ν και προσπαθεί να τον ξεπεράσει, όχι να του μοιάσει, να τον ξεπεράσει, αν είναι να του μοιάσει, πανεύκολο, έτσι που γίναμε “αχμάκηδες”, ούτε τα μηχανήματα θέλουν να μας μοιάσουν, για φαντάσου!
Το ερώτημα παραμένει.
Τι είναι ο άνθρωπος μέσα στην ιστορία. Μαϊμού λένε πολλοί, πλασμένος από λάσπη και κοπριές λένε άλλοι, επιμένουν κάποιοι, όπως ο δημιουργός και το χτίσμα, ρε δε γαμ….(πιπέρι), λένε άλλοι, “στάχυ είμαστε, καιρός ομορφιάς, καιρός του θέρους”.
Ο Μπρεχτ  έγραψε  για την αξία του ανθρώπου μέσα από τον “Κύκλο με την Κιμωλία, ο Μαρξ έγραψε για εργάτη , άχρωμο, άοσμο, ανέραστο, άπατρη, “όπου μεροκάματο κι εκεί”, o Καντ για τη ηθική του, ο δικός μας ο Επίκουρος για την Ευδαιμονία, ο Πλάτων για το είδωλο ενός πραγματικού κόσμου που δεν είναι του κόσμου τούτου και ο δικός μας Καστοριάδης, o γήινος, όπως ο Κουτσούμπας είπαν, “αυτοί είστε”.
«Αυτοί είστε!»
Ποιοι ήμαστε γαμώτο, τι είμαστε, και, για πιο λόγο υπάρχουμε, όσο υπάρχουμε. 
Ο Σολωμός το έγραψε. Λόγος – Έργο – Νόημα.
Νόημα!
Δεν υπάρχει είπαν πολλοί, υπάρχει είπαν άλλοι πολλοί, η κοιλιά είπαν πάρα πολλοί, ο νους είναι μια  αυταπάτη είπαν πολλοί, “η κόλαση μου  είναι οι άλλοι”, είπε ο Σαρτρ, η αυτοκτονία είπε κάποιος (Σοπενχάουερ) , δεν το έγραψε έτσι ακριβώς, αλλά, α σιχτίρ, του αλλουνού το νου ποιος είμαι εγώ που τον ορίζω. 
Μεγαλύτερο νόημα από μια χορτάτη κοιλιά δε βρήκε σήμερα η ανθρωπότητα. Δε θέλω ν’ αναφέρω ονόματα ανθρώπων που την κοιλιά την είχαν αναγάγει σε πεμπτουσία ούτε σε ανθρώπους που την είχαν περιορίσει στο μέγεθος  ενός μπιζελιού, δεν έχει νόημα, όχι γιατί δε γίνομαι πιστευτός, αλλά γιατί αυτά τα πράγμα δεν είναι συμβατά με τις νέες τεχνολογίες που ορέγεται ο σημερινός άνθρωπος.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στα ΜΜΕ και φτάνει. Ένας εξωγήινος που είναι μόνο στη φαντασία κάποιων αν άκουε ειδήσεις θα νόμιζε πως το ανθρώπινο είδος έχει μόνο κοιλιά και καθόλου νου. 
Το  λίκνισμα της νύφης, του σταχιού εννοώ, θα περνούσε απαρατήρητο. Ούτε τους ζωγράφους θα είχαν κατά νου.
Μπορεί να είμαστε μόνο κοιλιά και τσάμπα γανιάζω. Εγώ το στάχυ που λικνίζεται βλέπω, σαν μια ωραία γυναίκα με ένα ωραίο φόρεμα και ωραίο πρόσωπο. Μόνος, ξεμόνος, αυτό βλέπω.  Ε, υπερβολή. Δε ξέρεις πόσοι είναι μόνοι στη γη και αν υμνούν το στάχυ ή όχι. Όποιος δεν είδε στάχυ μέσα στη μούρη του, να του χαϊδεύει το λαιμό, να του καρφώνεται στα μάτια, μόνο αυτός δικαιολογείται να πει τις βλακείες του. Σίγουρα δεν είμαι μόνος. Αλίμονο!
“Τάισε την ανθρωπότητα, αυτό και η πατάτα”, έτσι έλεγαν οι παλιοί, έτσι μεγάλωσα και δεν είμαι μαθουσάλας. Εσείς οι νεότεροι να δούμε που θα βρείτε τέτοια “νύφη”, κι αν την βρείτε!     
Ναι, αλλά αυτή η ομορφιά δεν την ξέρει τη σφαγή που έπεται. Σφαγή! Το ξέρει το στάχυ, ο άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει. Δεν υπάρχει θυσία χωρίς αθωότητα και ο νοών νοείτο. Δύσκολα πράγματα, ε, ναι, γιατί έρχεται συνάνθρωποι, έρχεται ο Α Ν Τ Ι ΧΡ Ι Σ Τ Ο Σ.    
Ωπ! Τεχνολογίες! Τ.Ν. Μα, τι είναι αυτά που λες! Αυτή η ανθρωπότητα για να ζήσει πρέπει να ΦΑΕΙ και για να φάει η ΜΟΣΑΝΤΟ είναι αρχιστράτηγος. Μόνο αυτή μπορεί να κάνει το καλαμπόκι αντί για ένα ή δυο κοτσάνια να έχει τέσσερα, και αυτή είναι η αρχή, αύριο , ήδη στην Ινδία τις ντομάτες τις μαζεύουν κάποιοι “άλλοι” άνθρωποι, παράξενοι στην όψη, παρόλα αυτά μια χαρά εργάτες.  
Για την κοιλιά συνάνθρωποι!
Θα φροντίσει  γι’ αυτό η τεχνολογία κι ας έλεγαν κάποτε κάποιοι μαϊντανοί αριστεροί και μη, τι κάποτε, πριν λίγα χρόνια, πως η ΜΟΣΑΝΤΟ , ΝΟ  ΠΑΣΑΡΑΝ.
Το στάχυ όμως εκεί, λικνίζεται στο φύσημα του αγέρα, αχ! αγέρα, και στη βροχή και στο δυνατό ταρακούνημα σα νύφη που  βγαίνει χαρούμενη από δώμα για να τη δουν συγγενείς πριν τη δει ο γαμπρός.
Ε, ναι, πρέπει να φάει η ανθρωπότητα. Μέχρι σήμερα ευτυχώς δεν τρώει ο ένας τον άλλον. Ή τον τρώει! Αν δεν τον τρώει τον πυροβολεί ή τον τσαλαπατάει. Αριστερός, δεξιός, φασίστας, σαχλαμάρας, όλα ένα πράμα. 
Σε καιρό που όλα είναι τάχα εύκολα, αλλά τα λιοντάρια εκεί.. 
Η ντομάτα, το κρέας, τα μαρούλια, ΑΚΡΙΒΑ και κανενός  ο νους σε αυτό που είπε ο Μπρεχτ, “τι είναι αλήθεια ο άνθρωπος, μόνο την τιμή του ξέρω”. Την τιμή ποιος την ορίζει. Προσοχή! Περνά ο υπουργός. Στα αρχι..(πιπέρι). Θα τη μάθετε την τιμή του μαρουλιού, σύντομα, πολλοί θα κάνουν γιουρούσι στο “φινάλε” της λαϊκής και πολλοί θα συγκρουστούν, θα ειπωθούν υβριστικά λόγια, αλλά , να, αυτά τα πράγματα ένα τσικ να κάνεις και να σου μπροστά σου το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ . Ποιος είναι αυτός! Ως εδώ συμπολίτες! Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ είναι εκεί που είναι, αλλά δεν είναι στις λαϊκές, είναι βαρύ κείμενο και δεν αντέχει στις πλάτες κανενός  Χατζιδάκη, (μη μπερδεύεστε, Χατζηδάκη έγραψα όχι Χατζιδάκι του δικού μας, της Τζοκόκοντας και του Μεγάλου Ερωτικού, εκείνου του γλυκομίλητου που κάνει ακόμα κι ένα καρότο να νιώθει τη γλύκα της ύπαρξης του.         
«Εν μέσει οδώ», Θεοφάνης Τάσης, βιβλίο είναι, δεν είναι χειροβομβίδα, κάτι λέει ο καθηγητής, μάτια και κουβέντα ζητά. 
Και δεν είναι ψέματα. Το ψέμα κρατά μέχρι να λάμψει η αλήθεια κατά Σαρτρ, κατά Μαρξ, κατά Μπερξόν, κατά …..αγαπητέ μου Θανάση, η “αλήθεια έναντι θανάτου δίδεται”. Τι να κάνουμε, όσες οι βλακείες  τόσες και οι αλήθειες, όσες οι σοφίες, άλλες τόσες και οι σαχλαμάρες, το φασίστα όμως πρέπει η ανθρωπότητα να τον ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ.   
Γελάμε, αλλά πολύ σύντομα τα παλιά θα συντριβούν, αυτά που θα έρθουν πολύ γρήγορα θα συντριβούν κι αυτά , αυτά που θα έρθουν δε θ’ αντέξουν τρεις μέρες και πάλι θα συντριβούν και ……..  το σανίδωμα θα υποχωρήσει …….και θα έχει ο καθένας τα λίγα γραμμάρια ευτυχίας ….και τα λοιπά και τα λοιπά…. Και δεν είμαι ο Παϊσιος.   
Ε, όχι. Κάποτε, τι κάποτε, πριν λίγες δεκαετίες, αυτά τα πράγματα ήταν ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ.
-Ε, ναι, αλλάζουν τα χρόνια, αλλάζουν και οι άνθρωποι.
Το στάχυ εκεί να λικνίζεται. Επιμένει σαν νύφη που προσδοκά λεβέντη γαμπρό και γόνιμο θέρος.
Γιάντα μωρέ, ετούτος ο ντουνιάς τέλος κι αρχή δεν έχει…..
Δεν έχει!