Του Γιάννη Πετρόπουλου
Στο Περιβόλι της Παναγίας
Ο διάλογος που ακολουθεί είναι αυθεντικότατος
Πατήρ Μακάριος, έξω από τις Καρυές, ασκητής,
οι μικρές πινακίδες δικές του, όπως και η μοναξιά του:
“Την αγαπάς τη γυναίκα σου δάσκαλε!»
“Την αγαπώ”
“Δε χρειάζεστε λοιπόν αρχηγό, έτσι δεν είναι!”
“Μα…..”
“Άκου παλικαράκι μου, άμα αγαπάς αγαπάς, ο Χριστός αυτό είπε,
αν είναι κεφαλή ο Χριστός , άρα ο άντρας η κεφαλή στην οικογένεια αυτό με αφήνει αδιάφορο, εγώ δεν είμαι Παϊσιος να δίνω συμβουλές”.
“Για αγάπη μιλάμε …….”
“Απόδειξη δάσκαλε, απόδειξη!”
“Τι απόδειξη!”
“Εμένα ρωτάς, το Χριστό να ρωτήσεις”.
“Δηλαδή!”
“Τι δηλαδή , αγράμματος είσαι!”
“Είμαι δημόσιος υπάλληλος”
“Εγώ δεν είμαι, αλλά επειδή φέρεσαι πονηρά εγώ θα σου απαντήσω σκληρά:
Ο σταυρός δε σηκώνεται εύκολα από τους ανθρώπους, ακόμα και ο Χριστός λύγισε, το κατάλαβες!”.
“Το κατάλαβα”.
@
Τρεις μύγες βλέπουν μια λάμπα και αναρωτιούνται τι είναι το φως. “Ας δοκιμάσουμε”, είπε η μία, “μόνο έτσι θα μάθουμε”. H πρώτη πέταξε προς το μέρος της λάμπας και μόλις ένιωσε τη θερμότητα πάνω της επέστρεψε. “Είναι κάτι που δε σε αφήνει να την πλησιάσεις”, είπε και ζάρωσε. Η δεύτερη πήρε φόρα και πέταξε προς το μέρος της λάμπας. “Τσουρουφλίζει!”, είπε επιστρέφοντας. Η τρίτη μύγα δεν είπε τίποτα ούτε και είπε κανένα σχόλιο για το φως, τίναξε τα φτερά της, έκλεισε το μάτι στις δυο μύγες, πήρε φόρα και όρμησε πάνω στη λάμπα. Λαμπάδιασε. “Μόνο αυτή έμαθε τι είναι το φως, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να μας το φανερώσει”, είπε η μία από τις δυο μύγες.
@
Περπατώντας έξω από το σπίτι των παππούδων για το καινούργιο σπίτι που τόσο γάνιασαν οι γονιοί για να το φτιάξουν άκουσα τη γλυκιά, μελωδική φωνή του παππού.
Κοντοστάθηκα και αφουγκράστηκα. Τραγουδούσε. Γεροντική φωνή, αλλά αν η φωνή έχει πατήματα τι σημασία έχει αν είναι γέρικη, αυτό λέει ο φίλος μου ο Χρίστος Σαμαντάς.
……Τι σε μέλει εσένανε από πού είμαι εγώ……
Πλησίασα δειλά το καμαράκι κι έστησα αυτί.
……τι σε μέλει εσένανε από που είμαι εγώ
Δειλά άνοιξα την πόρτα.
Ο παππούς τραγουδούσε και η γιαγιά ροχάλιζε.
Σφίχτηκα, αλλά σιγά σιγά μπήκα μέσα.
«Γιάννο τραγουδώ και δεν ακούει».
«Κουρασμένη είναι παππού».
«Όταν τραγουδούσα κάποτε άνοιγε παράθυρο Γιάννο!»
Βούρκωσα. Δώσε μου κουράγιο Θεέ ν’ αντέξω τα βουρκωμένα μάτια του, δώσε μου, ξεπεταρούδι είμαι και τον αγαπώ, είμαι ευάλωτος, δεν το αντέχω γαμώτο.
Κάθισα δίπλα του και τον κοίταξα. Το ροχαλητό της γιαγιάς ανεπανάληπτο, λες και το έκανε επίτηδες.
«Ειιιι Θυμία ξύπνα, για σένα τραγουδώ», είπε με βλέμμα υγρό.
Δεκατριών χρονών παλικαράκι είμαι και ήρθα άθελά μου με τον CERN των συναισθημάτων. Τίποτα δε διαχειρίστηκα, όπως και ο CERN που ψάχνει εδώ και χρόνια την αρχή του σύμπαντος κόσμου και το νόημα το πως και το γιατί που ο άνθρωπος έγινε όπως έγινε και γιατί έγινε. Το ΝΟΗΜΑ.
Πλησίασα τη γιαγιά δειλά.
«Για σένα τραγουδά ο παππούς γιαγιά», ψιθύρισα στο αυτί της.
«Ε!»
«Ο παππούς για σένα τραγουδά».
Άλλαξε πλευρό και συνέχισε τον ύπνο της χωρίς ροχαλητό.
«Τρίψε την πλάτη της Γιάννο, έτσι θα ξυπνήσει, είναι η αδυναμία της».
Το έκανα. Δεν ξύπνησε.
«Τραγούδα παππού».
«Δυο ώρες τραγουδάω αγόρι μου , δεν αντέχω άλλο κι εσύ δεν μπορείς να βοηθήσεις».
«Γιατί δεν μπορώ!».
«Δεν έχεις φωνή, γι’ αυτό».
«Τι δεν έχω!»
«Άστο αγόρι μου, όμορφα μιλείς, αλλά η φωνή δε βοηθά».
Τι γίνεται γαμώτο! Πως τολμά και το λέει αυτό ένας παππούς σε εγγονό που έχει τιμή και δόξα το όνομά του. Παράξενα πράγματα συμβαίνουν και είμαι παρόν.
Τον κοίταξα απορημένος. Το ροχαλητό της γιαγιάς για σεισμογράφο.
«Τραγουδάς και δεν σ’ ακούει!».
«Ακούει, αλλά κάνει σκέρτσα , την ξέρω , πάντα τέτοια ήταν».
«Τι σκέρτσα παππού, θα την ταρακουνήσω».
«Μη!!!!!!!».
Θεέ μου η κραυγή, Θεέ μου και πάλι Θεέ μου κι ας έχω μεγάλα και αναπάντητα ερωτήματα για την ύπαρξή σου.
Βουρκωμένο με είδε ο παππούς.
«Κλαις!»
«Δεν κλαίω».
«Πως δεν κλαις!»
«Κλαίω που τραγουδάς και η γιαγιά κοιμάται».
Απλά με κοίταξε.
Πάνω στο διάλογο πετάχτηκε η γιαγιά, έριξε το βλέμμα της πάνω μας, είδε παππού κι εγγονό αγκαλιά να την κοιτούν απορημένοι , έτριψε τα μάτια, έβαλε τα πόδια το ένα πάνω στ’ άλλο και μας κοίταξε.
«Ε!»
«Για σένα τραγουδούμε Θυμία!».
«Για μένα! Ο Γιάννος τι κάνει στην αγκαλιά σου».
«Μ’ αγαπάει, εσύ δε μ’ αγαπάς και δεν ακούς».
«Τι λέει αγόρι μου, μεθυσμένος είναι ο παππούς σου!»
Κατέβηκα από την αγκαλιά του και την πλησίασα.
«Γιαγιά ο παππούς για σένα τραγουδά».
«Κάποτε»
«Τώρα!»
«Δεν τον άκουσα, κοιμόμουν».
«Ξύπνα!»
«Ας το πει τώρα που είμαι όρθια».
«Πες το παππού!»
«Θα το πω αγόρι μου, αυτή όμως νογά ή κοιμάται»
«Ακούς γιαγιά!»
«Ακούω αγόρι μου, πως δεν ακούω».
«Δεν τον κοιτάς τον παππού όμως»
Κάθισα πλάι του και δεν τόλμησα να ανοίξω τον τσενιέ μου, τι να πω, αηδόνι είχα πλάι μου, το ήξερε η γιαγιά, αλλά ……..
….αυτά τα τέσσερα χωριά μορφαίνουνε την Πόλη……….
«Γιάννο»
«Τι παππού»
«Δύσκολο πράγμα ο έρωτας»
«Ε!»
«Εβδομήντα οχτώ χρονών άνθρωπος, έτοιμος για το λάκκο , πήγα στο αλβανικό μέτωπο παρόλο που ήμουν “πατήρ τεσσάρων τεκνών” και όμως αισθάνομαι έρωτα για τη γυναίκα που βλέπεις , στο Γυμνάσιο πηγαίνεις, τι λες εσύ που ξέρεις πολλά γράμματα».
«Δε ξέρω παππού, αλλά είναι ……όμορφο»
«Όμορφο!»
«Όμορφο παππού»
Η γιαγιά με το στόμα ανοιχτό.
«Να μη με μοιάσεις αγόρι μου, θα πονέσεις με τον έρωτα, θα το δεις».
«Δεν ξέρω παππού, τι θέλεις να πεις».
«Δεν το βλέπεις!».
«Όχι»
«Δε βλέπεις που τραγουδώ και η γιαγιά σου δεν ακούει!»
Η γιαγιά ταρακουνήθηκε.
«Ακόμα εδώ είσαι Γιάννο!»
«Εσύ πως κοιμάσαι γιαγιά, το αγόρι σου για σένα τραγουδά».
«Την ξέρω την αδυναμία που έχεις στον παππού, αλλά …..»
«Τι αλλά»
«Με τη φωνή του με έριξε».
«Στο κρεβάτι!»
«Ε, Γιουβανά, το θυμάσαι το κρεβάτι!»
«Το θυμούμαι Θυμία, εσύ το ξέχασες, σ’ αγαπώ», είπε και το δάκρυ στην άκρη του ματιού του.
Δεν έφυγα για το καινούργιο σπίτι, τι να το κάνω, το παλιό ήθελα, αυτό που ήταν πλημμυρισμένο έρωτα κι ας μην άκουγε η γιαγιά που κοιμήθηκε πολύ γρήγορα.
“Γυναίκες!”, είπε ο παππούς μόλις πλάγιασα δίπλα του, “γεννούν και είναι σίγουρες”.
Με αυτήν την σιγουριά αποκοιμήθηκα πλάι του.
Κοντοστάθηκα και αφουγκράστηκα. Τραγουδούσε. Γεροντική φωνή, αλλά αν η φωνή έχει πατήματα τι σημασία έχει αν είναι γέρικη, αυτό λέει ο φίλος μου ο Χρίστος Σαμαντάς.
……Τι σε μέλει εσένανε από πού είμαι εγώ……
Πλησίασα δειλά το καμαράκι κι έστησα αυτί.
……τι σε μέλει εσένανε από που είμαι εγώ
Δειλά άνοιξα την πόρτα.
Ο παππούς τραγουδούσε και η γιαγιά ροχάλιζε.
Σφίχτηκα, αλλά σιγά σιγά μπήκα μέσα.
«Γιάννο τραγουδώ και δεν ακούει».
«Κουρασμένη είναι παππού».
«Όταν τραγουδούσα κάποτε άνοιγε παράθυρο Γιάννο!»
Βούρκωσα. Δώσε μου κουράγιο Θεέ ν’ αντέξω τα βουρκωμένα μάτια του, δώσε μου, ξεπεταρούδι είμαι και τον αγαπώ, είμαι ευάλωτος, δεν το αντέχω γαμώτο.
Κάθισα δίπλα του και τον κοίταξα. Το ροχαλητό της γιαγιάς ανεπανάληπτο, λες και το έκανε επίτηδες.
«Ειιιι Θυμία ξύπνα, για σένα τραγουδώ», είπε με βλέμμα υγρό.
Δεκατριών χρονών παλικαράκι είμαι και ήρθα άθελά μου με τον CERN των συναισθημάτων. Τίποτα δε διαχειρίστηκα, όπως και ο CERN που ψάχνει εδώ και χρόνια την αρχή του σύμπαντος κόσμου και το νόημα το πως και το γιατί που ο άνθρωπος έγινε όπως έγινε και γιατί έγινε. Το ΝΟΗΜΑ.
Πλησίασα τη γιαγιά δειλά.
«Για σένα τραγουδά ο παππούς γιαγιά», ψιθύρισα στο αυτί της.
«Ε!»
«Ο παππούς για σένα τραγουδά».
Άλλαξε πλευρό και συνέχισε τον ύπνο της χωρίς ροχαλητό.
«Τρίψε την πλάτη της Γιάννο, έτσι θα ξυπνήσει, είναι η αδυναμία της».
Το έκανα. Δεν ξύπνησε.
«Τραγούδα παππού».
«Δυο ώρες τραγουδάω αγόρι μου , δεν αντέχω άλλο κι εσύ δεν μπορείς να βοηθήσεις».
«Γιατί δεν μπορώ!».
«Δεν έχεις φωνή, γι’ αυτό».
«Τι δεν έχω!»
«Άστο αγόρι μου, όμορφα μιλείς, αλλά η φωνή δε βοηθά».
Τι γίνεται γαμώτο! Πως τολμά και το λέει αυτό ένας παππούς σε εγγονό που έχει τιμή και δόξα το όνομά του. Παράξενα πράγματα συμβαίνουν και είμαι παρόν.
Τον κοίταξα απορημένος. Το ροχαλητό της γιαγιάς για σεισμογράφο.
«Τραγουδάς και δεν σ’ ακούει!».
«Ακούει, αλλά κάνει σκέρτσα , την ξέρω , πάντα τέτοια ήταν».
«Τι σκέρτσα παππού, θα την ταρακουνήσω».
«Μη!!!!!!!».
Θεέ μου η κραυγή, Θεέ μου και πάλι Θεέ μου κι ας έχω μεγάλα και αναπάντητα ερωτήματα για την ύπαρξή σου.
Βουρκωμένο με είδε ο παππούς.
«Κλαις!»
«Δεν κλαίω».
«Πως δεν κλαις!»
«Κλαίω που τραγουδάς και η γιαγιά κοιμάται».
Απλά με κοίταξε.
Πάνω στο διάλογο πετάχτηκε η γιαγιά, έριξε το βλέμμα της πάνω μας, είδε παππού κι εγγονό αγκαλιά να την κοιτούν απορημένοι , έτριψε τα μάτια, έβαλε τα πόδια το ένα πάνω στ’ άλλο και μας κοίταξε.
«Ε!»
«Για σένα τραγουδούμε Θυμία!».
«Για μένα! Ο Γιάννος τι κάνει στην αγκαλιά σου».
«Μ’ αγαπάει, εσύ δε μ’ αγαπάς και δεν ακούς».
«Τι λέει αγόρι μου, μεθυσμένος είναι ο παππούς σου!»
Κατέβηκα από την αγκαλιά του και την πλησίασα.
«Γιαγιά ο παππούς για σένα τραγουδά».
«Κάποτε»
«Τώρα!»
«Δεν τον άκουσα, κοιμόμουν».
«Ξύπνα!»
«Ας το πει τώρα που είμαι όρθια».
«Πες το παππού!»
«Θα το πω αγόρι μου, αυτή όμως νογά ή κοιμάται»
«Ακούς γιαγιά!»
«Ακούω αγόρι μου, πως δεν ακούω».
«Δεν τον κοιτάς τον παππού όμως»
Κάθισα πλάι του και δεν τόλμησα να ανοίξω τον τσενιέ μου, τι να πω, αηδόνι είχα πλάι μου, το ήξερε η γιαγιά, αλλά ……..
….αυτά τα τέσσερα χωριά μορφαίνουνε την Πόλη……….
«Γιάννο»
«Τι παππού»
«Δύσκολο πράγμα ο έρωτας»
«Ε!»
«Εβδομήντα οχτώ χρονών άνθρωπος, έτοιμος για το λάκκο , πήγα στο αλβανικό μέτωπο παρόλο που ήμουν “πατήρ τεσσάρων τεκνών” και όμως αισθάνομαι έρωτα για τη γυναίκα που βλέπεις , στο Γυμνάσιο πηγαίνεις, τι λες εσύ που ξέρεις πολλά γράμματα».
«Δε ξέρω παππού, αλλά είναι ……όμορφο»
«Όμορφο!»
«Όμορφο παππού»
Η γιαγιά με το στόμα ανοιχτό.
«Να μη με μοιάσεις αγόρι μου, θα πονέσεις με τον έρωτα, θα το δεις».
«Δεν ξέρω παππού, τι θέλεις να πεις».
«Δεν το βλέπεις!».
«Όχι»
«Δε βλέπεις που τραγουδώ και η γιαγιά σου δεν ακούει!»
Η γιαγιά ταρακουνήθηκε.
«Ακόμα εδώ είσαι Γιάννο!»
«Εσύ πως κοιμάσαι γιαγιά, το αγόρι σου για σένα τραγουδά».
«Την ξέρω την αδυναμία που έχεις στον παππού, αλλά …..»
«Τι αλλά»
«Με τη φωνή του με έριξε».
«Στο κρεβάτι!»
«Ε, Γιουβανά, το θυμάσαι το κρεβάτι!»
«Το θυμούμαι Θυμία, εσύ το ξέχασες, σ’ αγαπώ», είπε και το δάκρυ στην άκρη του ματιού του.
Δεν έφυγα για το καινούργιο σπίτι, τι να το κάνω, το παλιό ήθελα, αυτό που ήταν πλημμυρισμένο έρωτα κι ας μην άκουγε η γιαγιά που κοιμήθηκε πολύ γρήγορα.
“Γυναίκες!”, είπε ο παππούς μόλις πλάγιασα δίπλα του, “γεννούν και είναι σίγουρες”.
Με αυτήν την σιγουριά αποκοιμήθηκα πλάι του.
@
“Θα ήθελα να ήμουν σαν τον παππού σου, τόσα πράγματα έκανα στη ζωή μου, για γυναίκα όμως δεν τραγούδησα ποτέ”.
Είδε το απορημένο βλέμμα μου.
“Τι ξαφνιάζεσαι νέε μου, δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό, είναι έρωτας”.
“Ούτε εγώ τραγούδησα ποτέ σε γυναίκα κύριε Βαλτινέ”.
“Τραγούδα όσο είναι καιρός”, είπε σκουντώντας τον Μίμη Σουλιώτη που τα άκουγε όλα αυτά μάλλον βαριεστημένα.
Στους Ψαράδες στη λίμνη Πρέσπα τραγουδήσαμε όλοι μαζί οι εκπαιδευόμενοι και καθοδηγητές στη δημιουργική γραφή το Τζιβαέρι.
@
Ιστορία είναι αυτή και την καταγράφω, έτσι για τους νεότερους, πολλά ΛΟΑΤΚΙ ακούγονται, Αριστερές και Δεξιές γελοιοποιούνται, ας μη γελοιοποιηθεί και ο έρωτας, το μηχανάκι του σύμπαντος κόσμου.
Δε θ’ αντέξω να δω ρομπότ να φιλιούνται και δεν είμαι συντηρητικός, σαχλαμάρας δε θέλω να γίνω, τον έρωτα όπως τον χαρτογράφησαν οι Αρχαίοι Έλληνες, εκεί θέλω να μείνω, αυτό λένε και οι Κινέζοι. “Έχετε τέτοιο θεό και κάνετε μαλακίες!”, αυτό λένε και ανοίγουν διάπλατα τα σχιστά μάτια τους.
Ο Θεοφάνης Τάσης μας το λέει και το γράφει.
“Το μηχανάκι στον άνθρωπο δεν είναι απλά το μεροκάματο, είναι άλλο, αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να δακρύζει μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα, μπροστά σε μια γυναίκα που της χαϊδεύει τα μαλλιά και ετοιμάζεσαι να της βγάλεις την κιλότα”.
Παππού Γιάννη, χρόνια τώρα στην περιοχή της λησμονιάς, όχι για μένα, αν σου έλεγα τώρα ότι μπορεί το τραγούδι που έλεγες να ήταν μια ……τι θα έλεγες!
“Δεν τα νογώ αυτά τα πράγματα αγόρι μου, πολλά βιβλία διαβάζεις και θα σαλέψεις”.
Και ύστερα μου λες ότι η ζωή δεν είναι όμορφη!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.