Του Γιάννη Πετρόπουλου
Αν ένας άνθρωπος υποφέρει στη γη
εγώ έχω την ευθύνη
Ν. Καζαντζάκης
@
Αν ένα ζευγάρι κακοποιεί το παιδί του
πάνω από το κεφάλι μου και δεν το ακούω
εγώ έχω την ευθύνη
@
Αν η κωλοτούμπα του άλλου παρουσιάζεται
σαν κύβος ….πάλι εγώ έχω την ευθύνη
@
Ο Χάρρυ Κλυνν θα έλεγε κάτι άλλο, καταλαβαίνετε τι
…….απλά συμπάσχουμε
@
Τι σινεμά είναι αυτό που ζούμε αγαπητοί συμπολίτες! Μάρκο Φερέρι στα πιο ωραία του και κανείς δεν έχει το νου του στον Αντονιόνι , στον Σέρτζιο Λεόνε και στον δικό μας τον Αγγελόπουλο.
Γιατί να το έχει, αφού όλοι μαζί μπορούμε και όλοι μαζί συμπάσχουμε!
Όλοι μαζί! Και επειδή συμπάσχουμε όλοι μαζί γι’ αυτό πάει κατά διαόλου ο κόσμος!
Πιο πολύ όμως από όλους συμπάσχει η κυρία Κωνσταντοπούλου, το ένιωσα ακούγοντάς την στη Βουλή των Ελλήνων, και άλλους άκουσα ρήτορες και μη με καλά και πανάθλια ελληνικά κι ένιωσα για μια στιγμή αν – αίσθητος, κοιτάχτηκα δυο φορές στον καθρέφτη, “ρε Γιάννη”, είπα “γιατί εσύ δεν συμπάσχεις σαν την Κωνσταντοπούλου ή τον Μητσοτάκη ή σαν εκείνη την κυρία που βγήκε με το μωρό της στη συγκέντρωση κρατώντας ένα γαρύφαλλο!”.
Μάλωσα τον εαυτό μου.
“Έγινες αναίσθητος” είπα και μετά πήγα στη βιβλιοθήκη μου.
Γιατί να το έχει, αφού όλοι μαζί μπορούμε και όλοι μαζί συμπάσχουμε!
Όλοι μαζί! Και επειδή συμπάσχουμε όλοι μαζί γι’ αυτό πάει κατά διαόλου ο κόσμος!
Πιο πολύ όμως από όλους συμπάσχει η κυρία Κωνσταντοπούλου, το ένιωσα ακούγοντάς την στη Βουλή των Ελλήνων, και άλλους άκουσα ρήτορες και μη με καλά και πανάθλια ελληνικά κι ένιωσα για μια στιγμή αν – αίσθητος, κοιτάχτηκα δυο φορές στον καθρέφτη, “ρε Γιάννη”, είπα “γιατί εσύ δεν συμπάσχεις σαν την Κωνσταντοπούλου ή τον Μητσοτάκη ή σαν εκείνη την κυρία που βγήκε με το μωρό της στη συγκέντρωση κρατώντας ένα γαρύφαλλο!”.
Μάλωσα τον εαυτό μου.
“Έγινες αναίσθητος” είπα και μετά πήγα στη βιβλιοθήκη μου.
Σταχυολογώ.
“Άνθρωπε άθελά σου κακέ
Αν μπροστά σε ένα λουλούδι
Ήξερες να πολιτεύεσαι
Αλλιώς τώρα θα ήταν ο κόσμος
Ελύτης
Και ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος
Κέρδος ποτέ
Μα από παθήματα γεμάτος
Που συνηθίζει στη κάθε βρομιά
Αρκεί να έχει γεμάτη την κοιλιά
Και επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί
Τον έχω βαρεθεί….
Μπίρμαν
Τι είναι στ’ αλήθεια το μπαμπάκι
Πού να ξέρω στ’ αλήθεια το μπαμπάκι τ΄ είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Ξέρω την τιμή του μονάχα
~
Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος
Πού να ξέρω στ’ αλήθεια ο άνθρωπος τ΄ είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Μπρεχτ
«Να ψοφήσουν οι κατσίκες του γείτονα, αυτό θέλω».
Τάδε έφη σοβιετικός πολίτης. Από το βιβλίο του Γκορπατσόφ Περεστρόϊκα
ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
Δεν είναι εύκολο να συμπάσχεις αγαπητοί συμπολίτες, καθόλου εύκολο, μπορεί και αδύνατο, ο λαός μας το είπε, “εκεί που πέφτει η φωτιά, εκεί και ο πόνος”. Δε γίνεται να κλαίω περισσότερο εγώ που δεν κάηκε η αποθήκη με τα γεννήματα ούτε όταν γίνει τουλούμι η γελάδα του γείτονα από φρέσκο τριφύλλι απ’ ότι ο ίδιος. Κάποιος από τους δυο μας υποκρίνεται. Δεν είναι απίθανο να συμβεί, γεμάτη η ζωή από τέτοια γεγονότα, να συμπάσχει ο “άλλος” από τον ενδιαφερόμενο. Αυτός ή αυτή που κακοποιεί το παιδί του ούτε ο Φρόιντ μπορεί να βοηθήσει, οπότε , ναι, ο γείτονας έχει τον πρώτο λόγο και το αναίτιο τάχα δάκρυ είναι πιο ισχυρό από τον γεννήτορα. Το θέμα δεν είναι εδώ, το θέμα είναι γιατί άφησε τόσον καιρό ο γείτονας να κακοποιεί το παιδί του και δεν παρέμβηκε. Ούτε κι αυτό είναι αδικαιολόγητο. Πώς να επέμβει αφού δεν συμπάσχει. Δεν δέρνει την κόρη του ή το γιο του, οπότε! Όταν όμως αποκαλυφθεί το γεγονός, το αναίτιο δάκρυ βγαίνει, άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε ακόμα ανθρωποειδή, δεκτό και ειλικρινέστατο. Θα το βρούμε αυτό στο Άξιον Εστί και σε άλλα ανθρώπων κείμενα, αλλά δε χρειάζεται η υποκρισία, απλά ειλικρίνεια. ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
Την ώρα που συνοδεύει η χαροκαμένη μάνα τον γιο ή την κόρη της ή τον σύζυγο ή κάποιο αγαπημένο της πρόσωπο εμφανίζεται μπρος της ένα μαρκούτσι δημοσιογράφου και τι ρωτά πως αισθάνεται. Αμέσως σοβαρεύει, πιάνει το μικρόφωνο και εξομολογεί τα σώψυχά της χωρίς να έχει στο νου της στα Δημόσια και τα Ιδιωτικά του Ελύτη. Και γιατί να τα γνωρίζει! Και γιατί πιάνει το μαρκούτσι και λέει αυτά που λέει στο κάθε ένα! Άντε τον Ελύτη δεν τον γνωρίζει, ούτε την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Ε, όλα αυτά δεν τα γνωρίζει, τότε συμπολίτες δε δείχνει κανένα σεβασμό στον νεκρό, ο ελληνικός πολιτισμός πάνω στο θάνατο στηρίχτηκε, γι’ αυτό και τον σιχτίρισε ως κάτι το αναπόδραστο, αλλά μιαρό. Η Οδύσσεια το λέει ΚΑΤΑΦΑΝΕΡΑ.Όχι, με αυτόν τον πολίτη δεν μπορώ να συμπάσχω, γιατί ούτε κι ο ίδιος συμπάσχει, άβουλος και μοιραίος φέρεται στο γεγονός και στον κόσμο.
ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
"Όταν ήρθε η υδροφόρα μετά από δυο μέρες διψασμένοι, άμα τη εμφανίσει, πέσαμε όλοι οι σύντροφοι ποιος ποιον να ποδοπατήσει για να πιάσει το μαστραπά να ξεδιψάσει. Ακόμα και τον Ρίτσο και τον Κατράκη έσπρωξα για να πάω πρώτος. Ζώο ένιωσα"!
Μίκης Θεοδωράκης ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος! Primo Levi. Βιβλίο είναι, αν δεν το διαβάσεις, αν δεν συν-κινηθείς, ε, τότε, “αυτοί είστε”, που είπε και ο Κουτσούμπας.
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος! Primo Levi. Βιβλίο είναι, αν δεν το διαβάσεις, αν δεν συν-κινηθείς, ε, τότε, “αυτοί είστε”, που είπε και ο Κουτσούμπας.
ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
Τον θείο μου το Λάμπο, αδερφό του παππού μου, με το φόβο ότι έρχονται οι Τσέτες τον “ξέχασε” η οικογένεια στο λόφο που έβοσκε τα ζωντανά κι έφυγαν άρον άρον για την Ελλάδα με αραμπά. Όταν επέστεψε στο Γεκίκιοϊ δε βρήκε κανέναν. Μέσα στον πανικό βρέθηκε στη Μυτιλήνη.
“Γιάννο, μια ντομάτα δε μου έδωκαν οι χριστιανοί, φτου γαμώ τη σποριά μας, πρόσφυγας είμαι χριστιανοί έλεγα με καλά ελληνικά καλύτερα από αυτούς κι όμως ούτε ένας κερατάς ή καμιά αφράτη γυναίκα δε με συμπόνησε”.
Χαράλαμπος Πετρόπουλος
Χαράλαμπος Πετρόπουλος
ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. Καζαντζάκης. Βιβλίο
Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. Καζαντζάκης. Βιβλίο
ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
Σε μια συνεστίαση που έγινε από την ΚΟΒΑ της Αλεξανδρούπολης το 1982 με αφορμή τη νίκη του ΠΑΣΟΚ με “ηλικιωμένους” κομουνιστές, ήρθαν οι “γέροντες” και οι “γερόντισσες” με πράσινα μπερέ. Τι δεν έκαναν οι υπεύθυνοι να τους μεταπείσουν. “Μα πράσινα μπερέ!”.
Ένα γεροντάκι με άσπρο κοστούμι τράβηξε το βλέμμα μου.
“Περιμένουν δικαίωση αγόρι μου”
“Δικαίωση!”
“Εσύ τι νομίζεις!”
“Δεν ξέρω”
Με κοίταξε γλυκά, κούνησε το κεφάλι, σφίχτηκε για λίγο, αναστέναξε και είπε:
“Αν ήξεραν τον Μπελογιάννη δε θα έκαναν τόση μεγάλη χαρά, αλλά αυτοί είναι οι άνθρωποι. Να μην έχεις μόνο την κοιλιά οδηγό, δεν αρκεί, δεν είναι αυτός ο άνθρωπος, αλλού είναι, αλλά εγώ δε θα προλάβω να το μάθω, εσύ παλικαράκι είσαι, ίσως προλάβεις”.
Παλικαράκι ήμουν, μεγάλωσα λιγουλάκι, μπορεί και καθόλου, στη λογοτεχνία το ψάχνω, αλλά μάλλον δε θα προλάβω.
Σε μια συνεστίαση που έγινε από την ΚΟΒΑ της Αλεξανδρούπολης το 1982 με αφορμή τη νίκη του ΠΑΣΟΚ με “ηλικιωμένους” κομουνιστές, ήρθαν οι “γέροντες” και οι “γερόντισσες” με πράσινα μπερέ. Τι δεν έκαναν οι υπεύθυνοι να τους μεταπείσουν. “Μα πράσινα μπερέ!”.
Ένα γεροντάκι με άσπρο κοστούμι τράβηξε το βλέμμα μου.
“Περιμένουν δικαίωση αγόρι μου”
“Δικαίωση!”
“Εσύ τι νομίζεις!”
“Δεν ξέρω”
Με κοίταξε γλυκά, κούνησε το κεφάλι, σφίχτηκε για λίγο, αναστέναξε και είπε:
“Αν ήξεραν τον Μπελογιάννη δε θα έκαναν τόση μεγάλη χαρά, αλλά αυτοί είναι οι άνθρωποι. Να μην έχεις μόνο την κοιλιά οδηγό, δεν αρκεί, δεν είναι αυτός ο άνθρωπος, αλλού είναι, αλλά εγώ δε θα προλάβω να το μάθω, εσύ παλικαράκι είσαι, ίσως προλάβεις”.
Παλικαράκι ήμουν, μεγάλωσα λιγουλάκι, μπορεί και καθόλου, στη λογοτεχνία το ψάχνω, αλλά μάλλον δε θα προλάβω.
ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
Πριν χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο χοντρός, έβαλε τον Κοττάκη να τον κάνει ήρωα όταν έκανε ανοίγματα στη Ρωσία, επενέβησαν έγραψε οι Αμερικάνοι και το μεγαλεπήβολο σχέδιο με τον αγωγό ανατράπηκε. Ως εδώ καλά, τα γνωρίζουμε τα πράγματα όσο μπορούμε εμείς οι ταπεινοί. Το επέκεινα!
“Θα του πείραζαν την οικογένεια και λύγισε”, έγραψε ο μέγας διανοητής.
Πρωθυπουργός που λυγίζει φανερώνει στο λαό που “κουμαντάρει” το λόγο.
“Θα τα πουν οι ιστορικοί του μέλλοντος”.
Του μέλλοντος!
Το παρόν, που είναι το παρόν γαμώτο!
~
Tρεις μέρες μετά τη “συμφορά” στο Μάτι το έφερε έτσι η ζωή να το επισκεφτώ. Ακόμα κάπνιζε. Καλά το είπε η Αλέκα Παπαρήγα που ήταν εκεί και δεν υπάκουσε στις εντολές της τροχαίας και σώθηκε επειδή δεν υπάκουσε. Φοβερό! Αν υπάκουε στις οδηγίες της τροχαίας θα καίγονταν όπως τόσοι και τόσοι συνάνθρωποι. Αυτό που είπε όμως ήταν συγκλονιστικό. “Καλύτερα να καιγόμουν κι εγώ μήπως έτσι βοηθούσα να γίνουμε κράτος”. Πόσοι συνέπασχαν τότε σε σύγκριση με αυτούς που συν-πάσχουν τώρα! Μιλιούνια θα μου πείτε. Διαφωνώ, με τον Μπρεχτ συμπάσχω όχι με αυτούς του καναπέ και βέβαια της Πρώτης Φοράς Αριστερά. Εκεί να δείτε συν-πάσχω!
Αχ συγχωριανέ Αριστείδη Ακριτίδη, αχ συγχωριανέ, κακώς δεν σε άκουσα τότε και πόσο μου άρεσε η κουβέντα σου στον τρισμέγιστο Γεώργιον Πέτσο λίγο καιρό πριν την Οκταβριανή επανάσταση του ΠΑΣΟΚ. “Βουλευτάκο”, είπε, “πεντακόσια γραμμάρια δημοκρατία και πεντακόσια γραμμάρια βούρδουλα”.
Ε! Βούρδουλας και δημοκρατία γίνεται!
Τότε ήμουν παιδί και μπήκα σε διερώτηση κατά Αξελού. Σήμερα το ερώτημα για μένα ΕΙΝΑΙ κυρίαρχο:
Ποια δημοκρατία, ποια δικαιοσύνη, ποια πολιτικά κόμματα, ποιος λαός! “Γαμώ το λαό μας”, είπε κάποιος ανώνυμος διανοούμενος. Μην πάει ο νους σας στο περιβάλλον μου, όχι, απρόσμενα μου φανερώθηκε, αλλά εγώ ακόμα δεν μπορώ να ξεστομίσω τέτοια κουβέντα. Ο νους μου πήγε για λίγο στο Τριπράκο, αλλά πάλι είπα λες! Όταν άκουσα ότι ασχολείται με το Σοσιαλισμό το κατάλαβα. Έχε γεια καημένε κόσμε…
Πριν χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο χοντρός, έβαλε τον Κοττάκη να τον κάνει ήρωα όταν έκανε ανοίγματα στη Ρωσία, επενέβησαν έγραψε οι Αμερικάνοι και το μεγαλεπήβολο σχέδιο με τον αγωγό ανατράπηκε. Ως εδώ καλά, τα γνωρίζουμε τα πράγματα όσο μπορούμε εμείς οι ταπεινοί. Το επέκεινα!
“Θα του πείραζαν την οικογένεια και λύγισε”, έγραψε ο μέγας διανοητής.
Πρωθυπουργός που λυγίζει φανερώνει στο λαό που “κουμαντάρει” το λόγο.
“Θα τα πουν οι ιστορικοί του μέλλοντος”.
Του μέλλοντος!
Το παρόν, που είναι το παρόν γαμώτο!
~
Tρεις μέρες μετά τη “συμφορά” στο Μάτι το έφερε έτσι η ζωή να το επισκεφτώ. Ακόμα κάπνιζε. Καλά το είπε η Αλέκα Παπαρήγα που ήταν εκεί και δεν υπάκουσε στις εντολές της τροχαίας και σώθηκε επειδή δεν υπάκουσε. Φοβερό! Αν υπάκουε στις οδηγίες της τροχαίας θα καίγονταν όπως τόσοι και τόσοι συνάνθρωποι. Αυτό που είπε όμως ήταν συγκλονιστικό. “Καλύτερα να καιγόμουν κι εγώ μήπως έτσι βοηθούσα να γίνουμε κράτος”. Πόσοι συνέπασχαν τότε σε σύγκριση με αυτούς που συν-πάσχουν τώρα! Μιλιούνια θα μου πείτε. Διαφωνώ, με τον Μπρεχτ συμπάσχω όχι με αυτούς του καναπέ και βέβαια της Πρώτης Φοράς Αριστερά. Εκεί να δείτε συν-πάσχω!
Αχ συγχωριανέ Αριστείδη Ακριτίδη, αχ συγχωριανέ, κακώς δεν σε άκουσα τότε και πόσο μου άρεσε η κουβέντα σου στον τρισμέγιστο Γεώργιον Πέτσο λίγο καιρό πριν την Οκταβριανή επανάσταση του ΠΑΣΟΚ. “Βουλευτάκο”, είπε, “πεντακόσια γραμμάρια δημοκρατία και πεντακόσια γραμμάρια βούρδουλα”.
Ε! Βούρδουλας και δημοκρατία γίνεται!
Τότε ήμουν παιδί και μπήκα σε διερώτηση κατά Αξελού. Σήμερα το ερώτημα για μένα ΕΙΝΑΙ κυρίαρχο:
Ποια δημοκρατία, ποια δικαιοσύνη, ποια πολιτικά κόμματα, ποιος λαός! “Γαμώ το λαό μας”, είπε κάποιος ανώνυμος διανοούμενος. Μην πάει ο νους σας στο περιβάλλον μου, όχι, απρόσμενα μου φανερώθηκε, αλλά εγώ ακόμα δεν μπορώ να ξεστομίσω τέτοια κουβέντα. Ο νους μου πήγε για λίγο στο Τριπράκο, αλλά πάλι είπα λες! Όταν άκουσα ότι ασχολείται με το Σοσιαλισμό το κατάλαβα. Έχε γεια καημένε κόσμε…
ΣΥΜΠΑΣΧΩ.
ΤΕΜΠΗ
Ένα τυχαίο ατύχημα ή ένα προμελετημένο έγκλημα! Ένα προμελετημένο έγκλημα κατά Μάρκες στο “Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου”, ή Πιραντέλλο στο “Έτσι είναι αν έτσι νομίζεται”.
Δε μιλούμε για λογοτεχνία εδώ, αν και θα έπρεπε να είναι κυρίαρχη αν την γνωρίζαμε, μιλούμε για έναν λαό θυμωμένο, αλλά πολύ θυμωμένο και ο θυμός δεν είναι ΠΑΝΤΑ λύτρωση, να έχουμε και λίγο το νου μας στην Οδύσσεια, αυτά που είπε ο Οδυσσέας στο γιο του λίγο πριν τραβήξει το ξίφος εναντίων των μνηστήρων.
Όταν αποκαλείς “δολοφόνο” ή “εγκληματία” στη Βουλή των Ελλήνων έναν πρωθυπουργό είτε Μητσοτάκης λέγεται αυτός, είτε Παπανδρέου (ειδικό δικαστήριο), αυτό που κάνεις είναι να ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΕΙΣΑΙ ή να ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΕΙΣ ένα θεσμό που η Αγγλικανική δημοκρατία επέβαλε εδώ και πάνω από δυο αιώνες και τον αποδέχτηκες. Η Άμεση Δημοκρατία ήταν κάποτε και δεν θα ξαναϋπάρξει , ελληνική πέρα για πέρα κι εγώ επαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό, δεν την αφήνω τη δημοκρατία στο FB ούτε αύριο στην Τεχνιτή Νοημοσύνη, δάσκαλό μου ο Θεοφάνης Τάσης και ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Ε και!
Η κυρία Κωνσταντοπούλου μπήκε στο Κοινοβούλιο με “καρδούλες”, o συμπατριώτης Βελόπουλος με γράμματα στον Μακρυγιάννη, λάθος, με επιστολές του Ιησού, ο δάσκαλος με το “πατρίς – θρησκεία- οικογένεια”, η Αριστερά με …….δεν μπορώ να βρω κάτι, με συγχωρείτε αλλά δεν μπορώ να βρω και είμαι χρόνια στο κουρμπέτι, το ΚΚΕ είναι γιατί έχει ακόμα καλές οργανώσεις βάσεις, το ΠΑΣΟΚ ως ιστορία, και να η Νέα Δημοκρατία! Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Γιατί επιβιώνει ακόμα! Είναι Νέα Δημοκρατία! Εάν δεν είναι, τι είναι! Αυτοί που την εμπιστεύονται τι είναι! Πρώην βασιλικοί, νυν φασίστες, ακροδεξιοί, εν δυνάμει ακροδεξιοί, τι είναι αυτοί που υποστηρίζουν τη Νέα Δημοκρατία!
Αυτό που δεν είναι όλοι οι άλλοι, έτσι απλά.
Τι δεν είναι όλοι οι άλλοι! Συμπάσχουν πολύ ΕΥΚΟΛΑ.
Αν ο Μητσοτάκης δεν είχε το εμπόδιο του Καραμανλή θα ήταν κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό μέχρι να γίνει μυθιστορηματικός ήρωας στο “Φθινόπωρο του Πατριάρχη” του Μάρκες, έλαχε όμως να πέσει πάνω στον “ντολμά” Καραμανλή και μπουρδουκλώθηκε.
Εύκολη συγκίνηση, εύκολη ξεσυγκίνηση, εύκολος έρωτας, εύκολος ξε-έρωτας, εύκολο χρήμα, εύκολο ξόδεμα, εύκολη ρητορεία, εύκολος λαϊκισμός.
Tο “ευ”, είναι κατά Επίκουρο “Ευδαιμονία” κι όχι δαίμονας.
Καλά ξεμπερδέματα συμπολίτες!
ΤΕΜΠΗ
Ένα τυχαίο ατύχημα ή ένα προμελετημένο έγκλημα! Ένα προμελετημένο έγκλημα κατά Μάρκες στο “Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου”, ή Πιραντέλλο στο “Έτσι είναι αν έτσι νομίζεται”.
Δε μιλούμε για λογοτεχνία εδώ, αν και θα έπρεπε να είναι κυρίαρχη αν την γνωρίζαμε, μιλούμε για έναν λαό θυμωμένο, αλλά πολύ θυμωμένο και ο θυμός δεν είναι ΠΑΝΤΑ λύτρωση, να έχουμε και λίγο το νου μας στην Οδύσσεια, αυτά που είπε ο Οδυσσέας στο γιο του λίγο πριν τραβήξει το ξίφος εναντίων των μνηστήρων.
Όταν αποκαλείς “δολοφόνο” ή “εγκληματία” στη Βουλή των Ελλήνων έναν πρωθυπουργό είτε Μητσοτάκης λέγεται αυτός, είτε Παπανδρέου (ειδικό δικαστήριο), αυτό που κάνεις είναι να ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΕΙΣΑΙ ή να ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΕΙΣ ένα θεσμό που η Αγγλικανική δημοκρατία επέβαλε εδώ και πάνω από δυο αιώνες και τον αποδέχτηκες. Η Άμεση Δημοκρατία ήταν κάποτε και δεν θα ξαναϋπάρξει , ελληνική πέρα για πέρα κι εγώ επαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό, δεν την αφήνω τη δημοκρατία στο FB ούτε αύριο στην Τεχνιτή Νοημοσύνη, δάσκαλό μου ο Θεοφάνης Τάσης και ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Ε και!
Η κυρία Κωνσταντοπούλου μπήκε στο Κοινοβούλιο με “καρδούλες”, o συμπατριώτης Βελόπουλος με γράμματα στον Μακρυγιάννη, λάθος, με επιστολές του Ιησού, ο δάσκαλος με το “πατρίς – θρησκεία- οικογένεια”, η Αριστερά με …….δεν μπορώ να βρω κάτι, με συγχωρείτε αλλά δεν μπορώ να βρω και είμαι χρόνια στο κουρμπέτι, το ΚΚΕ είναι γιατί έχει ακόμα καλές οργανώσεις βάσεις, το ΠΑΣΟΚ ως ιστορία, και να η Νέα Δημοκρατία! Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Γιατί επιβιώνει ακόμα! Είναι Νέα Δημοκρατία! Εάν δεν είναι, τι είναι! Αυτοί που την εμπιστεύονται τι είναι! Πρώην βασιλικοί, νυν φασίστες, ακροδεξιοί, εν δυνάμει ακροδεξιοί, τι είναι αυτοί που υποστηρίζουν τη Νέα Δημοκρατία!
Αυτό που δεν είναι όλοι οι άλλοι, έτσι απλά.
Τι δεν είναι όλοι οι άλλοι! Συμπάσχουν πολύ ΕΥΚΟΛΑ.
Αν ο Μητσοτάκης δεν είχε το εμπόδιο του Καραμανλή θα ήταν κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό μέχρι να γίνει μυθιστορηματικός ήρωας στο “Φθινόπωρο του Πατριάρχη” του Μάρκες, έλαχε όμως να πέσει πάνω στον “ντολμά” Καραμανλή και μπουρδουκλώθηκε.
Εύκολη συγκίνηση, εύκολη ξεσυγκίνηση, εύκολος έρωτας, εύκολος ξε-έρωτας, εύκολο χρήμα, εύκολο ξόδεμα, εύκολη ρητορεία, εύκολος λαϊκισμός.
Tο “ευ”, είναι κατά Επίκουρο “Ευδαιμονία” κι όχι δαίμονας.
Καλά ξεμπερδέματα συμπολίτες!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.