Δεν θα αναφερθώ στην ενέργεια αυτή καθ’ αυτή του Βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου στην Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου..
Ούτε θα αναφερθώ στο έργο του καλλιτέχνη, καθόσον κάθε μορφή τέχνης αποτελεί έκφραση προσωπικού βιώματος, προσωπικής αντίληψης – προσέγγισης κάποιου προσώπου, κάποιου γεγονότος, κάποιου αντικειμένου, κάποιου τοπίου κλπ κλπ.
Θα σταθώ όμως στην διαδικασία εισόδου ενός έργου στην Εθνική Πινακοθήκη..
Προσοχή δεν πρόκειται για μια απλή ιδιωτική έκθεση έργων τέχνης, αλλά μια Πινακοθήκη η οποία εκφράζει το Ελληνικό Έθνος στο σύνολό του...
Και επειδή το Ελληνικό Έθνος στην συντριπτική του πλειοψηφία είναι ζυμωμένο με την Ορθοδοξίας, με Αρχηγό τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, με την μητέρα Του Παναγία, με τους φίλους Του Αγίους, τα έργα που αναφέρονται στα πρόσωπα αυτά, κυρίως όμως όταν αυτά εκτίθενται σε Εθνικές Εκθέσεις, οφείλουν να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Το έργο λοιπόν της Επιτροπής που θα εγκρίνει την εισαγωγή ή όχι των έργων αυτών στην Εθνική Έκθεση, το έργο του εκάστοτε Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης είναι αρκετά δύσκολο και χρειάζεται να γίνεται με πολύ προσοχή.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση επειδή τα έργα αναφέρονται στα ίδια πρόσωπα που υπάρχουν και σε ΕΙΚΟΝΕΣ του Ορθοδόξου Δόγματος οφείλει η επιτροπή να ελέγξει με σχολαστικότητα αν είναι δογματικά ορθά ως προς το περιεχόμενό τους.
Η Επιτροπή λοιπόν οφείλει πριν την έκθεσή τους, την παρουσίασή τους στο κοινό, να λάβει μεταξύ των άλλων και την γνώμη έγκριτων θεολόγων.
Και αυτό για να διαπιστώσει αν μέσα από το περιεχόμενό τους διαστρεβλώνεται η Πίστη της συντριπτικής πλειοψηφίας, στην συγκεκριμένη περίπτωση των πολιτών στην Χώρα που εκτίθενται.
Αν πχ είχαμε έργα καλλιτεχνών που απεικόνιζαν τον Βούδα και αυτά θα εκτίθεντο στην Εθνική Πινακοθήκη της Ινδίας, αλλά και σε οποιαδήποτε Χώρα της υφηλίου, όφειλε η συγκεκριμένη επιτροπή πριν την παρουσίασή τους στο κοινό να συμβουλευτεί έγκριτους διδασκάλους του Βουδισμού.
Δεν μπορούσε να παρουσιασθεί ο Βούδας πχ με πλούσια γενειάδα, ως νεκροκεφαλή, κλπ κλπ, αλλοιωμένα δηλαδή τα πραγματικά του χαρακτηριστικά.
Με απλά λόγια.
Ό,τι άπτεται θρησκείας, οποιοδήποτε έργο θρησκευτικού περιεχομένου πριν εκτεθεί πρέπει να περάσει από λεπτό κόσκινο από ειδικούς επιστήμονες και οι οποίοι θα εισηγηθούν ή όχι την έκθεσή του.
Εναπόκειται κατόπιν στον υπεύθυνο Διευθυντή όπως και στον αρμόδιο Υπουργό να εγκρίνει ή όχι την εισήγηση της Επιτροπής και την παρουσίασή του στην Εθνική Έκθεση.
Πχ ο Χριστός στην Αγκαλιά της Παναγίας δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως νεκρός (νεκροκεφαλή) αλλά με το πρόσωπό Του, καθόσον είναι η ίδια η ΖΩΗ αλλά και η ΑΛΗΘΕΙΑ και η ΟΔΟΣ.
Η αλλοίωση αυτή και μόνον αυτή αποτελεί βασική παρερμηνεία της Ορθοδόξου Πίστεως με πάμπολλες προεκτάσεις.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Επιτροπή, ο Διευθυντής, ο αρμόδιος Υπουργός με την δημοσιοποίηση παρομοίων έργων δέχονται και αποδέχονται ότι ο ίδιος ο Θεός, ο Χριστός, όπως απεικονίζεται είναι νεκρός και όχι η ΠΗΓΗ της ΖΩΗΣ.
Και τότε…
Γιατί τα ίδια αυτά πρόσωπα, οι επίσημοι Αξιωματούχοι της Πολιτείας μας, την Κυριακή που μας πέρασε «Κυριακή της Ορθοδοξίας» κρατούσαν στα χέρια τους ΕΙΚΟΝΕΣ με διαφορετικό περιεχόμενο;; Γιατί δεν τους δόθηκαν να κρατήσουν τα έργα αυτά;;
Γιατί αυτοί κρατούσαν στα χέρια τους ΕΙΚΟΝΕΣ που διασώθηκαν από τις «Χαμένες Πατρίδες» ως το πιο ιερό που είχαν και έκριναν ότι πρέπει να μεταφερθεί στην Νέα Πατρίδα τους την Ελλάδα οι τότε Πρόσφυγες γονείς και παππούδες μας.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Ο Χριστός όσο ζούσε δεν έκανε “γυαλιά καρφιά” τίποτα. Ούτε έργα τέχνης, ούτε κεφάλια. Δεν ήρθε με σφυριά και μαχαίρια να «καθαρίσει την κατάσταση». Ήρθε με έναν λόγο που μοιάζει σχεδόν σκανδαλώδης για τη φύση μας: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας. Κάντε καλό σ’ αυτούς που σας μισούν. Προσευχηθείτε γι’ αυτούς που σας καταδιώκουν». Τι μας λέει, δηλαδή; Ότι η αγάπη έχει μεγαλύτερη δύναμη από το μίσος. Ότι το φως είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι. Ότι η αλήθεια δεν χρειάζεται σπασμένα τζάμια για να ακουστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς, τώρα τι επιλέγουμε να κάνουμε; Μόλις δούμε κάτι που μας θίγει την πίστη και μας προσβάλει, γινόμαστε έξαλλοι. Οργιζόμαστε, φωνάζουμε, σπάμε. Παρασυρόμαστε από το θυμικό μας. Και μετά, για να δικαιολογηθούμε, λέμε ότι «υπερασπιζόμαστε τον Χριστό». Μα, αλήθεια τώρα, χρειάζεται ο Χριστός τη δική μας βία για να Τον υπερασπιστούμε; Αυτός που συγχώρεσε τους σταυρωτές Του; Αυτός που μπροστά στο απόλυτο κακό ψιθύρισε «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς»; Εμείς, λοιπόν, που δηλώνουμε χριστιανοί, πώς γίνεται να Τον προδίδουμε με τέτοιο τρόπο;
Η βία είναι πάντα σημάδι αδυναμίας. Ξεκάθαρα πράγματα. Είναι η αντίδραση αυτού που δεν έχει επιχειρήματα, αυτού που δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στο διαφορετικό χωρίς να θυμώσει. Στην πραγματικότητα, η βία δεν είναι μόνο αντιχριστιανική· είναι και αναποτελεσματική. Τι θα αλλάξει με το να σπάσεις έργα τέχνης; Θα κερδίσεις τον «άπιστο»; Θα πείσεις αυτόν που σε χλευάζει; Όχι. Το μόνο που θα κάνεις είναι να επιβεβαιώσεις την προκατάληψή του, να τον κάνεις να πει: «Να, αυτοί είναι οι χριστιανοί».
Η πίστη δεν επιβάλλεται με το ζόρι. Ο Χριστός ποτέ δεν ανάγκασε κανέναν να Τον ακολουθήσει. Η αλήθεια Του δεν χρειάζεται βία για να κερδίσει, γιατί είναι φωτεινή από μόνη της. Όταν καταφεύγεις στη βία, στην ουσία ομολογείς ότι έχεις χάσει το παιχνίδι. Ότι δεν εμπιστεύεσαι την αλήθεια της πίστης σου. Ότι φοβάσαι.
Κι όμως, πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει μια πραγματική αγωνία. Όταν βλέπεις κάτι που προσβάλλει την πίστη σου, κάτι που βλασφημεί τον Θεό σου, πονάς. Θες να αντιδράσεις. Είναι ανθρώπινο. Αλλά πώς αντιδράς χριστιανικά; Ποια είναι η σωστή απάντηση;
Πρώτα απ’ όλα, η προσευχή. Ναι, αυτή η «ξεχασμένη τέχνη» που οι περισσότεροι θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε ανάγκη. Ο Χριστός μας δίδαξε να προσευχόμαστε ακόμη και για τους εχθρούς μας. Όχι γιατί το αξίζουν, αλλά γιατί η προσευχή έχει τη δύναμη να αλλάζει καρδιές – τόσο τη δική τους, όσο και τη δική μας.
Δεύτερον, η μαρτυρία. Όχι με φωνές και τσακωμούς, αλλά με τη ζωή μας. Ο αληθινός χριστιανός δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Η αγάπη του, η υπομονή του, η καλοσύνη του είναι το ισχυρότερο επιχείρημα. Όταν ζεις με ακεραιότητα και πίστη, γίνεσαι φως. Και το φως δεν χρειάζεται να φωνάξει.· Αρκεί η παρουσία του για να διαλύσει το σκοτάδι.
Και, τέλος, η συγχώρεση. Ξέρω, είναι δύσκολο. Η συγχώρεση μοιάζει με αδυναμία. Αλλά στην πραγματικότητα είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Όταν συγχωρείς, αρνείσαι να αφήσεις το κακό να σε δηλητηριάσει. Αρνείσαι να γίνεις μέρος του. Και, έτσι, νικάς.
Η ουσία της πίστης μας δεν είναι να υπερασπιζόμαστε τον Χριστό με ρόπαλα και πέτρες. Είναι να Τον ακολουθούμε. Να ζούμε όπως Εκείνος. Να αγαπάμε όπως Εκείνος. Να συγχωρούμε όπως Εκείνος. Και, κυρίως, να εμπιστευόμαστε ότι η Αλήθεια Του είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε βλασφημία.
Ο Θεός δεν χρειάζεται προστασία. Δεν είναι αδύναμος, δεν είναι ευάλωτος. Εμείς έχουμε την ανάγκη να Τον ακολουθούμε, να Τον εμπιστευόμαστε. Εμείς, Τον έχουμε ανάγκη. Όχι Αυτός εμάς. Κι αν το κάνουμε αυτό, τότε καμία βλασφημία, κανένα έργο τέχνης, κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να Τον επισκιάσει. Γιατί ο Θεός είναι Φως. Και το φως δεν νικιέται.
Μητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, Κωνσταντίνος
Ναι αλλά στο ναό του Σολομώντα μπορείς να μας υπενθυμίσεις τι γεγονότα λαβαν χώρα και γιατί ;
ΔιαγραφήΠήρε ο Χριστὸς τὸ φραγγέλιο καὶ έδιωξε αυτούς που εμπορεύονταν την πίστη. Αυτούς που πουλούσαν τίς επιστολές του τούς άφησε απείραχτους. Δεν προσέβαλλαν την πίστη.
ΔιαγραφήΝαι έχεις δίκιο και μετά μια επιτροπή να ελέγχει τα τραγούδια τις ταινίες τα βιβλία τις εφημερίδες και πάει λέγοντας!!!!!!!!!!!, κρίμα σε είχα και για σοβαρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Θεός να βάλει το χέρι του. Όχι ο φθονερός Θεός του Παπαδόπουλου. Αλλά ο ευσπλαχνικός Θεός που χωράει μέσα στην αγκαλιά του όλους τους ανθρώπους. Ακόμη κι αυτούς που τον υβρίζουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήμπράβο σου έτσι πρέπει σκέπτονται όλοι οι χριστιανοί και όχι σαν τους ταλιμπαν
ΔιαγραφήΑναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι ταλιμπάν έχουν διαβάσει ποτέ το ευαγγέλιο, τις επιστολές του Παύλου, τις πράξεις των Αποστόλων; Ό,τι μας κληροδότησαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι δηλαδή, ή απαιτούν "χριστιανισμό KGB" με τους "στάρετς"; Όσοι πρεσβεύουν την βασική αρχή του Χριστιανισμού έγιναν οι "αγαπούληδες" (και τον κάνανε και επίσκοπο, Θεέ μου σχώρα με!!!). Ο κατηχητής μου στην δεκαετία του 60 αλλιώς μας τά 'λεγε.
ΑπάντησηΔιαγραφή